door Jan D. Swart
Er zijn van die wedstrijden van Sparta die Henk Fraser het liefst na afloop meteen zou willen weglakken en daarvan is die van gisteravond op het Kasteel tegen NEC er één van. Slordigheid troef. Dat zagen ook oud-bondscoach Thijs Libregts, oud Sparta-trainer Rob Jacobs en oud Sparta-international Hans Venneker. Tegen het einde vreesden ze - net als de Spartanen op de tribunes - ook even een catastrofe. Maar die bleef Sparta met kunst, vliegwerk, mazzel en knokwerk bespaard (1-1).
Een wereld van verschil in één week tijd. Tegen Fortuna speelde Sparta uit het etiquetteboekje. Tegen NEC moest het met de opgestroopte mouwen uit de tijd van Bep Zaal overeind zien te blijven. Men zag de angst aankomen, want Henk Fraser bleef wisselen. Meestal is dat wanhoop.
Tien minuten voor het einde van de eerste helft liet de Sparta-trainer er al twee warmlopen. Au. Er was ogenschijnlijk niemand geblesseerd, dus toen al had hij de smoor in.
Met ingang van de tweede helft kostte die ingreep Smeets (op 10) z’n plaats ten faveure van Emanuel Emegha, die tegen Fortuna nog in een soort avonturenfilm had geleefd maar er vrijdagavond tegem NEC niet aan te pas kwam. Eén keer – kort voor het einde – had hij met z’n snelheid en een leeg veld voor zich geweldig kunnen muiten, maar toen werd hij wreed plat gelegd. Kosten? Eén gele kaart.
Sparta heeft over de hele wedstrijd alleen de eerste twintig minuten gedomineerd. In die periode was er ideeënrijkdom van Mijnans en rook ook Abels even aan theatraliteit, maar toen de voorsprong die voor verlichting had moeten zorgen uitbleef, ontstond er ruis. En ook Fraser werd bozer. De eyeopener van Okita (0-1) in de 28e minuut verraste daarom ook niemand. De verdediging van Sparta was even z’n zoekalgoritmes kwijt.
Het niet meespelen van Beugelsdijk, ja inderdaad: het scheelt een slok op de borrel. Heijlens doet z’n best, maar meer kunnen we er niet van maken. Het is dan toch net even te vaak duimen en bidden, terwijl een man als Beugelsdijk op kritieke momenten alles desnoods heel lelijk maar effectief wegjast.
In de aanval is trouwens ook Vito van Crooij nog niet helemaal geacclimatiseerd, ofschoon hij wel partner was bij de gelijkmaker van Mijnans. Een intikkertje, maar je moet wel op de juiste plaats staan.
Veel wisselen is tegenwoordig trending topic, maar om nu te zeggen dat Sparta er beter van ging spelen, nee. De startbasis van Fraser voelt nog steeds het lekkerst. Aan de andere kant hield hij met z’n damage-control (door een hele bank aan minuten te helpen) uiteindelijk wel de 1-1 vast, en voor de moraal doet dat wonderen.