Als je ouder wordt, dan komt de mildheid, zeggen ze, maar bij Yvonne Keuls is die nog niet gearriveerd. Ja, mild voor dieren en familie en voor iedereen die kwetsbaar is, maar wanneer je aan de verkeerde kant staat en je komt mevrouw Keuls tegen, ga dan hard lopen.

Ze vindt je toch.

Afgelopen weekend stond er een knallend groot interview met haar in De Volkskrant. Het was niet helemaal duidelijk of het over haar nieuwe boek ging of over het feit dat ze op 12 december 90 jaar is en gewoon nog steeds is wie ze is. Er kwamen wat vragen over gezondheid en hoe het leven erbij stond. Er waren wat opmerkingen over dat ze toch al veel boeken had geschreven - zeggen ze dat ooit over een man? Nee, die bouwt aan een oeuvre - maar het ging gelukkig vooral over wat  Yvonne Keuls te zeggen had over het onrecht en de ellende in de jeugdzorg, ten koste van de kinderen. Als je dat interview leest weet je: ze is in de kracht van haar leven.

Ik heb Yvonne een paar keer geïnterviewd, een memorabele keer in het toenmalige Indisch Huis. Daar had ik een eigen talkshow waarin ik met verschillende generaties uit dezelfde familie sprak over zichzelf en elkaar. Vrijwel altijd gingen ze kibbelen, wat enorm onderhoudend was. Die keer sprak ik voor de pauze met een dochter van Yvonne, daarna met haar zelf. Als zeg ik het zelf, ik had me tot in de puntjes voorbereid. Maar Yvonne hoefde maar één Indische tante te citeren, of de zaal wilde alleen meer dáárvan. Al snel gaf ik het op, wat gemakkelijk ging omdat er die middag slechts één microfoon beschikbaar was en die had Yvonne in handen. Het zei me iets over haar gedrevenheid en hoeveel liefde een zaal vol mensen voor haar voelde. Bij latere interviews spraken we af: geen Indische tantes citeren.

Maar dat is die ene kant. De vertelster van familieverhalen.

Die andere kant is die van de pitbull, met een vastberaden inzet voor kinderen, ook al kan zoiets haar eigen carrière kosten. In interviews neemt ze geen blad voor de mond. Ik las wat ze vertelde over misstanden en misbruik en dacht somber: er is misschien geen beginnen aan. Waar een ander twijfelt, houdt iemand van bijna 90 haar rug recht en haar pen scherp.

Hoe ouder, hoe beter.