Bijna twee jaar ben ik nu gemeenteraadslid voor de SP. Als kleine partij en als linksbuiten van de raad voeren wij al twee jaar een gevecht tegen de vermaledijde woonvisie van onze stad. Wij roepen als geen ander dat de woningnood inmiddels escaleert tot een woningramp.

Bewoonbare huizen worden aan de toch al schaarse voorraad ontnomen. Mensen worden naar de randen van de stad of zelfs de stad uitgejaagd. Nog geen huis erbij.

Elke voorzet die wij vanuit de linksbuitenpositie geven levert geen score op. Het groen in de stad wordt geplunderd en vernield. Bomen worden gekapt en groenpark gekaapt. Er komen sprietjes terug. Nog geen huis erbij

Inmiddels zijn er weer krakers in de stad.

Als oude knar van de gemeenteraad weet ik nog uit het verleden dat er volop gekraakt moest worden. Krakers eisen immers hun grondwettelijke recht op wonen op. In de Tweebosbuurt is er inmiddels een hele politiemacht ingezet om de krakers te verwijderen. De nuchtere bewoners haalden hun schouders op voor dit overdreven machtsvertoon. Er is zelfs een helikopter ingezet….

 “In gelul kun je niet wonen.”

Hoe actueel. Dat zijn worden van een oude strijder Jan Schaefer. Toen nog kamerlid van een strijdbare PvdA. Onze eigen uitgebluste PvdA kan hier een lesje van leren.

Vooral jongeren en starters zijn het kind van de rekening. Soms vraag ik me weleens af of ik wel blij moet zijn met de braafheid waarmee al die startende jongeren en Millennials dit maar slikken.

In Trouw van zaterdag stond dat de huisartsen in het centrum hun praktijk moeten verlaten omdat ze plaats moeten maken voor woontorens en er geen rekening met zorgcentra is gehouden bij de ontwikkeling.

De huur van eventuele nieuwe praktijkruimte is erg duur en gaat boven het budget van de zorgverzekeraar.

We worden geregeerd door projectontwikkelaars. Door investeerders en de bouwwereld.

Mijn conclusie is dat we aan de spinnen zijn overgeleverd. In het web van de markt en commercie gevangen. Van farmacie tot wonen. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar daar schieten we niets mee op. Het is nu wel duidelijk.

Onze democratisch gekozen bestuur heeft te veel uit handen gegeven aan de markt en zit nu met de gebakken peren. We moeten het heft weer in eigen hand nemen.  De gekozen volksvertegenwoordiging moet weer kunnen regeren.

Dat betekent hard ingrijpen. Een andere weg is er niet. Bij een noodsituatie past een noodscenario en ontkennen kan niet meer.  Code oranje….