Rebellen hebben het altijd moeilijk zelfs als ze het gelijk voor 100% aan hun kant hebben. Het vereist soms moed om de kat de bel aan te binden. Zeker als je vrouw in een islamitische omgeving bent.

Shirin Musa is zo’n dappere, moedige vrouw. Als één van de weinigen durft zij het op te nemen voor onderdrukte seksegenoten. Dat heeft haar in de problemen gebracht in religieuze kringen, maar ze heeft tegelijkertijd veel lof geoogst. Ze is ereburger van de stad Dallas (Texas)  en ontving diverse prijzen en nominaties. Kortom een internationale voorvechtster voor de vrijheid van met name moslima’s.

Ze is haar strijd ooit begonnen, omdat ze – zelf uitgehuwelijkt – niet van haar man kon scheiden. Burgerlijk kon dat wel, maar de religieuze scheiding werd door haar man geweigerd. De sharia (islamitische wetgeving) geeft aan vrouwen veel minder recht dan aan mannen. Moslims krijgen ook veel meer recht dan niet moslims (kaffir c.q. ongelovigen). Een stelsel dat duidelijk met twee maten meet en derhalve absoluut ongrondwettelijk is.

Het is de heimelijk toegepaste sharia waartegen Shirin ageert: de morele gevangenis van duizenden vrouwen in ons land. Daardoor kunnen ze zich niet verzetten tegen huwelijksdwang, ondergeschiktheid, uithuwelijken en zelfs eerwraak. De vele vrouwen die hun huis niet mogen verlaten lijden eronder.

Het is voor die vrouwen dat Shirin haar (gevaarlijke) missie is begonnen. Ze sprak in het Israëlisch parlement (2013) en agendeerde huwelijkse gevangenschap bij diverse internationale fora en organisaties.

Haar organisatie “Femmes for Freedom” voert ook proefprocessen en zet zich in tegen eerwraak, gedwongen achterlating, gedwongen isolement/ verborgen vrouwen, kindhuwelijken en polygamie.^[5]

Met laagdrempelige acties, zoals het uitdelen van spiekpennen en het ophangen van posters probeert de organisatie jonge meiden te wijzen op hun rechten en mogelijkheden (wikipedia).

De posters die twee jaar geleden onze stad sierden van mensen die ongeacht religie, seksuele voorkeur of afkomst hun liefde toonden zijn dan ook in overleg met haar ontwikkeld.

In Rotterdam zijn ze opgehangen. In Amsterdam niet! D66 aldaar nam het voortouw om het openbaar vertonen van liefde te voorkomen. Hadden ze na 52 jaar eindelijk iets kunnen doen tegen ongelijkheid. Nee hoor. De posters zouden wel eens aanstoot kunnen geven (kussende mensen!).

We zijn ondertussen twee jaar verder en Rotterdam heeft een ander stadsbestuur. Om de positie van vrouwen te verbeteren gaat de Rotterdamse GroenLinks-wethouder Bokhove in gesprek met advocaat Jamal e H., die het invoeren van sharia-rechtbanken wil bevorderen.

Bokhove wil niemand uitsluiten en gaat daarom praten met mensen die haar zowel als vrouw en als ongelovige minderwaardig vinden. Doodgewoon handen schudden zal er dus niet in inzitten.

Maar nu komt het. Shirin Musa en de andere vrouwen in haar stichting worden echter niet door wethouder Bokhove voor een gesprek uitgenodigd. Shirin is nu dus niet alleen in streng islamitische kringen een paria, maar ook in het GroenLinkse milieu van onze stad wil men niets weten van een dappere vrouw, die het opneemt voor onderdrukte religieuze seksegenoten.