We hebben een woonboot in Rotterdam. Wel, dan ben je hier mooi in de aap gelogeerd. 

In 2006 had een paar koploze spijkers het idee om de woonboten in de Spaansepolder uit het bestemmingsplan te halen. Een bespottelijk idee, want die woonboten lagen er al sinds de mooie vijftiger jaren. Weliswaar zogezegd tijdelijk, maar uiteindelijk werd tijdelijk gewoon tijdloos.

De woonboten veranderden geleidelijk in woonpaleizen en de brave belasting betalende inwoners van Rotterdam woonden er met veel plezier. Ze schrokken zich dus een petje toen er ineens mensen op de steigers stonden, die zich met dubbele petten op bezig hielden met de revitalisering van de Spaansepolder. Eén sprong er bovenuit. Dat was het bedrijf Kelder & Kelder. Een meneer met twee bedrijven en die werd dan ook voor twee betaald.

Afijn, allemaal geklier. De woonbootbewoners bezochten van schrik het stadhuis waar tot extra schrik nog meer koploze spijkers zaten, en die vonden het dus eigenlijk best wel een goed idee: weg met die boten. Allemaal onder het motto: een woonboot verplaats je nu eenmaal makkelijker dan een huis.

Maar gelukkig waren er toch ook wel wat raadsleden op het stadhuis die de verdwijntruc minder geslaagd vonden en dachten: liggen die woonboten ons eigenlijk in de weg? Nee. Nou, wat zeuren we dan?

Niettemin werd er toch een weg-ziek-(zink)-programma in elkaar getimmerd door een paar dik betaalde wegziek-bureautjes. Ja, die bestonden en die bestaan trouwens nog. Allemaal kassa.

En verder waren er natuurlijk ook tegenstanders van het vertrek van de woonboten. Ik bijvoorbeeld. En na een fors debat ook de toen zittende PvdA-wethouder Hamit Karakus. Gevolg: een doos beloftes en een leuk onderzoek met als slotsom: we gaan als gemeente deze woonboten uitkopen. En de booteigenaren die dat niet willen, geen probleem, die worden verplaatst.

Maar u begrijpt het er gebeurde niets! Zeven jaar lang alleen maar gezeik in een TL-buis. Iedereen werd betaald behalve de eigenaren van de woonboten.

Voor het vaststellen van een bestemmingsplan heb je wel de gemeenteraad nodig. En om te beginnen een meerderheid om de woonboten in het bestemmingsplan te bestemmen. De lobby kon starten.

De VVD was furieus tegen. De PvdA kwam met de motie de HOOP (meer kan je van de PvdA  dikwijls niet verwachten). Mijn eigen partij (Leefbaar) was eensgezind vóór en volgde mijn voorstel tot behoud, omdat ik per slot van rekening al zeven jaar op dit dossier zat. Maar – let op: politiek blijft politiek – de VVD (Verheij) kreeg zowaar mijn fractievoorzitter om. En die fractievoorzitter (Ronald Schneider) ook nog eens twee anderen. Ik stond dus keihard voor lul en weet tot de dag van vandaag niet wat er is geruild of toegezegd?

Een paar glibberige moties werden aangenomen maar tot de dag van vandaag nog niks uitgevoerd. Logisch, want er zitten altijd andere krachten in het stadhuis: de koploze spijkers. Mensen die zich rijkelijk laten betalen voor géén oplossingen. Want de voor duur geld uitgekochte boten zijn inmiddels bewoond door de antikraakbeweging. En die antikrakers zijn inmiddels zo oud, dat ze zelf ook al een gezin hebben met kinderen.

Vorige week waren de woonboten opnieuw in het nieuws. De woonboten in de Spaansepolder?
Ik begrijp dat VVD-wethouder Kurvers de uit 2014 daterende motie van VVD-raadslid Jan-Willem Verheij niet gaat uitvoeren. Reden? Te duur.
Hij zet er waarschijnlijk nog een keer zo’n oplossingsloos wegziekbureautje op. Zou schandalig zijn!

Na veertien jaar is de zaak vergelijkbaar met het handelen van de belastingdienst in het kinderopvangtoeslagdrama. Maar geloof me: het wordt wéér kassa voor wéér een onderzoeksbureautje.