Wij hebben de vliegtuigmaatschappijen en touroperators toch wel de nodige steun gegeven. De miljarden zijn daar als reddingsboeien naar binnen geflikkerd. 

Je zou dus verwachten: als de tak van toerisme iets terug zou kunnen doen zullen ze dat zeker niet laten.

Niet dus. U kunt nu weer gewoon bij een probleem op een vliegveld ouderwets de pleuris krijgen.

Ik zou donderdag 17 juni om 10.25 uur terugvliegen van Alicante naar Rotterdam. Daar had ik een test voor nodig. Ik haat die wattenstok in mijn neus. Bij mijn vorige verblijf in Alicante had ik na de test een bloedneus en 14 dagen een lekkende traanbuis.

Maar ik zou nu terug kunnen vliegen met de al reeds verkregen dubbele vaccinatie en een lichte antigeen-test. (€30,00). Die kon je op het vliegveld nemen met een uitslag binnen 30 minuten! 

Dat ging goed en de testdames gingen na mijn uitleg van de vorige keer voorzichtiger aan de gang. Ik dus netjes gewacht en inderdaad na 30 minuten kwam er een negatieve uitslag. Vervolgens naar de incheckbalie. Ik gaf mijn paspoort en de negatieve test.

Nou daar kwam de aap uit de mouw: ik kon er niet mee inchecken. Ik had een negatieve PCR-test nodig.

Wat ik ook voor argumenten aanvoerde, de mevrouw was niet te vermurwen. Haar tip: met een taxi naar het ziekenhuis in Alicante om daar een sneltest te kopen voor €150,00. Tijd genoeg om alsnog mijn vlucht te halen.

Ik ren naar een taxi (€30,00) en vraag grote spoed naar het ziekenhuis. Afijn, daar aangekomen vraag ik de taxi te wachten en ren ik het ziekenhuis in om de test te vragen. 

Nu komt het. Daar staan in grote paniek ook twee ouderen: Vicky Knoops en Eddy de Smit.

Eddy had een telefoon van 20 jaar vóór Steve Jobs zonder scherm. Hij kon de test niet ontvangen. Dus gaf ik mijn email-adres, zodat die naar mij kon worden gestuurd. Dat gebeurde. Eddy en Vicky terug met een andere taxi en ik verder met mijn PCR-test!

Eenmaal vliegensvlug terug op het vliegveld ga ik op zoek naar Vicky en Eddy. Vicky zat al in een rolstoel en Eddy was – nog steeds in volle paniek – nu op zoek naar mij om te kunnen inchecken. U ziet het waarschijnlijk allemaal voor u gebeuren. Maar goed, we vinden elkaar en ik overhandig de PCR-test van Eddy aan de incheckbalie, maar op hetzelfde moment kwam er een dame die verklaarde dat je niet meer kon inchecken voor de vlucht Alicante - Amsterdam.

Eddy raakte nu volledig in paniek, maar opnieuw was men niet vermurwen, wat ik ook probeerde en dat was een heleboel. De gehandicapte begeleider liet na opdracht de rolstoel los en daar stonden Eddy en Vickie totaal ontredderd midden in de grote hal huilend en niet wetende hoe nu verder.

Ik moest ook nog inchecken naar Rotterdam, dus ik zei tegen Eddy: ik kom zo terug. Maar vanuit de rij zag ik achter me het grote verdriet en de tranen. Vicky bleek namelijk ernstig ziek. Heel ernstig ziek. Zij moest terug voor behandelingen.

Maar ik zag tegelijkertijd óók dat niemand zich om die twee mensen bekommerde. Het ging snel knagen, dus ik stapte uit de rij van de incheckbalie, ben naar Eddy gelopen, heb een arm om hem heen geslagen en gezegd dat ik hem ging helpen.

Dan ik maar geen vlucht naar Rotterdam.

Na verschillende balies afgelopen te hebben kwamen we bij die van Transavia en vroegen of we de PCR-test konden uitprinten. Eerst niet, maar na enige druk en uitleg over Vicky’s gezondheid, ging men overstag. 

De vraag of we de tickets om konden boeken werd negatief beantwoord en dus moesten we nieuwe tickets kopen voor de avondvlucht naar Amsterdam. Ik ook en dan nog met de trein naar Rotterdam.

Eddy stelde voor om mijn ticket te betalen, omdat ik door hun mijn vlucht was misgelopen. Ik heb dat natuurlijk geweigerd. We zouden tot 21.00 uur op het vliegveld moeten wachten, alleen moest Vicky haar medicijnen innemen en na de inname twee uur rusten.

Ik belde een vriend in Benidorm of hij ons kon halen en weer op tijd kon terug brengen? Dat kon.

Tijdens een bak koffie bij de koffietent Costa om de wachttijd te veraangenamen kwamen we trouwens tot de conclusie dat er heel wat meer mensen (hoofdzakelijk ouderen) hetzelfde was overkomen. Ongeveer zo’n 30 toeristen die ook niet konden vliegen vanwege de verkeerde informatie. (Testen)

Ook tijdens de volgende dagen zijn er heel veel mensen op deze wijze gestrand op het vliegveld.

Nadat ik Eddie en Vicky s ’avonds weer had opgehaald en geholpen met inchecken, emotioneerde mij de dankbaarheid die deze mensen mij gaven. De ellende die ik deze dag over me heen heb gehad is me dat zeker waard geweest. 

Ik heb de Klantenservice van Transavia nog een keer gebeld, maar het antwoord kwam er op neer dat het hun zorg niet was en op moeilijke vragen mocht de mevrouw niet antwoorden. Ze had gewoon weer dat afzeikbriefje van vóór Corona voor zich liggen, waar nog net niet opstond dat we gewoon de vliegende pleuris konden krijgen.

Wij hadden empathie voor alle bedrijven die door deze vreselijke Corona zijn getroffen, maar de eerste emotionele terugbetaling van Transavia gaat er nooit komen.

Raad van Commissarissen: kijk eens in uw woordenboek of het woord empathie er in voorkomt?

Zo niet. Dan bent u bijzonder arm. Uw enige bezit is dan geld.


Eddy en Vicky