Soms lees je wel eens iets in de krant waar je over na moet denken, omdat je niet kan begrijpen waar iemand het lef vandaan haalt het te doen.

Ik las dat mevrouw In ’t Veld Europarlementariër voor Deug66 in Slovenië is gaan controleren hoe het met de persvrijheid is gesteld. Nee, daar hebben die arme onderdrukte Slovenen dat arrogante MMS*-meisje van D66 voor nodig!

De Slovenen hebben op democratische manier hun premier gekozen en aangesteld. Ze hebben met vier partijen een coalitie gevormd, iets waar de partij van In ’t Veld in ons land niet toe in staat is. Die democratisch gekozen coalitie bestuurt het land en wordt daarbij op de vingers gekeken door hun democratisch gekozen parlement.

Het grote bezwaar tegen Janša, de premier, is dat hij de 'onafhankelijke' pers onder druk zet en de pers die hem goed gezind is helpt.

Dat laatste gebeurt in de vorm van advertenties geplaatst door investeerders uit Hongarije! Geen belastinggeld dus zoals in ons land, waar bijna een miljard naar de publieke omroepen gaat, een voor een politiek gebonden. De publieke omroep die op verzoek van partijleidster Kaag (net iets arroganter dan In ’t Veld) met belastinggeld net voor de verkiezingen een reclame c.q. promotiedocumentaire maakt, waarbij Kaag inspraak had over de inhoud en het moment van uitzenden. Dat zijn we niet vergeten.

Iedereen weet dat VARA-BNN alleen links promoot en dat WNL een VVD-omroep is. Ooit in vier jaar één positieve opmerking over de democratisch gekozen Trump gehoord? Voor de PVV, Forum en JA 21-aanhang is amper plek, maar uitgerekend iemand wiens partij voor 100% profiteert van dat gebrek aan persvrijheid gaat de Slovenen de les lezen.

Zo werkt  de 'onafhankelijke' pers in ons land. Rechts wordt stelselmatig genegeerd en als het even kan in de extremistische hoek gestopt. Als echt onafhankelijke media zoals Geen Stijl stukjes schrijft die niet overeenkomen met de Woke-mentaliteit wordt door BN-ers waaronder veel Deug66’ers opgeroepen tot een advertentieboycot;  Berufsverbot zoals dat in de DDR gebruikelijk was.

Mijn politieke carrière is voor een 74-jarige betrekkelijk kort. Ik zit nu twintig jaar in dat 'vak'.

Nooit vergeet ik wat ons is overkomen toen we openlijk partij kozen voor Pim Fortuyn. De schellen vielen van mijn ogen, want vóór die tijd had ik nog enige fiducie in de pers. Maar de ongekende hetze tegen de man die postuum gelijk kreeg, heeft mijn politieke carrière voor een groot deel bepaald. Terechte argwaan en een volkomen gebrek aan vertrouwen waren mijn uitgangspunten richting pers. Uiteindelijk ben ik er maar overheen gestapt, want je moet natuurlijk verder en de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ten aanzien van Leefbaar Rotterdam er toch een kleine verandering heeft plaatsgevonden.

Natuurlijk blijven de meeste aankomende journalisten evenals hun ambitieuze collega’s het gezegde 'wiens brood men eet, wiens woord men spreekt' in de praktijk brengen en richten ze hun wokepijlen op ons en politiek gelijkgestemden in de hoop hun redactie naar de mond te praten. Dat ze daarmee ook al onze kiezers in diskrediet brengen nemen ze graag op de koop toe, want in haar propagandafilm zegt Kaag op de achterbank van haar limousine “wat zijn dat voor een mensen” over rechtse kiezers. Dat is waarschijnlijk ook hun uitgangspunt. Dat ontluisterende zinnetje, die ongegeneerde blik in de deug66-keuken, was het enige positieve aan de met ons geld betaalde kots-documentaire over Kaag.

In Slovenië wordt met advertentiegeld propaganda gemaakt, tenminste als dat van Sofie in ’t Veld nog wel door mag gaan.

*In mijn jonge jaren bestond de Middelbare Meisjes School nog voor meisjes uit de beter gesitueerde kringen, die meestal een parelkettinkje (gekregen van “Paps”) droegen bij hun mantelpakje.