De beelden van de wateroverlast van de laatste dagen hebben me aan het denken gezet. Heftige beelden. Van het KNMI begreep ik dat het vooral kwam door de zware regenbuien. Een unieke gebeurtenis.

De bodem raakt verzadigd en kan daardoor de hoeveelheid water niet meer verwerken. Het gevolg hebben we op de beelden kunnen zien.

Het is een echte en serieuze natuurramp.

De Maas heeft inmiddels een recordhoogte sinds 100 jaar bereikt. Steden zijn geëvacueerd.

Ik vind dat schokkend. Nu nog ver van Rotterdam zeg ik oneerbiedig. Maar we kunnen erop wachten dat ook in Rotterdam de wateroverlast niet meer in de hand te houden is.

Vanmorgen liep ik op de Keizerswaard en vertelde een echte tuinier mij dat hij niet meer verbaasd is over wat er nu gebeurt. “Heb je de beelden gezien?” vroeg hij. Ja dat heb ik. “Zag je dat al die tuinen daar betegeld zijn?” “Waar moet al dat water heen?”

Eerlijk gezegd had ik het niet gezien maar ik weet wel dat mij al langer de betegeling van Nederland een doorn in het oog is. Zelfs in mijn geliefde Vreewijk zie ik steeds meer tuinen betegeld worden en als het kán met een stevige schutting tot in de bodem eromheen.

Vanzelfsprekend vraag ik dan aan die mensen waarom ze eigenlijk in Vreewijk zijn komen wonen. “Omdat het zo’n mooie groene wijk is” krijg ik dan als antwoord.

Ik ben voor een gezonde verhouding van groen en steen in de tuinen. Eigenlijk voor heel de buitenruimte. Meer bomen en meer “open” bodem.

40% tegels en 60% groen met goede doorloop naar het ondergrondse natuurlijke waterbassin.

Als Nederland zich aan deze tegeltjes wijsheid houdt ben ik er zeker van dat we daarmee in de toekomst een stukje helpen om minder wateroverlast en minder watertekort hebben.