Op 3 juni jl. werd in de wijk Nesselande een 16-jarige jongen neergestoken door een 14 en 15-jarige. Twee dagen later werd in Pendrecht een 15-jarige jongen op een feest meerdere keren in zijn been gestoken. Op 30 mei raakte een 20-jarige man gewond bij metrostation Hesseplaats in Ommoord bij een schiet- en steekpartij. Op 25 mei werd in Charlois een 17-jarige jongen doodgestoken en een dag daarvoor werd in Delfshaven een 13-jarige neergestoken. Dit is de Rotterdamse opbrengst van de afgelopen twee weken messengeweld onder jongeren.

Jonge levens gebroken voordat ze zijn begonnen. Ouders radeloos, verdriet bij broertjes, zusjes en vriendjes. Eigenlijk is dit zinloze barbaarse geweld onder jongeren met geen pen te beschrijven,

Waar komt het vandaan? Engeland ging Nederland voor. Alleen al in 2018 waren daar 37.000 steekincidenten en werd er gesproken van een ‘Steek-epidemie’. Met London als epicentrum van het messengeweld.  

Is drillrap één van de oorzaken? Drillrap is een ‘muziekstroming’ die vanuit de achterbuurten in Chicago, via London in Nederland is aanbeland. In deze drillrap wordt (messen) geweld verheerlijkt en de video’s laten meestal niets aan de verbeelding over. Deze week werden een 20- en 21-jarige veroordeeld tot een celstraf van tien jaar wegens hun betrokkenheid bij het doodsteken van een 20-jarige man in Den Haag. De meeste verdachten waren drillrappers, aldus het artikel over deze dodelijke steekpartij.

Aan de universiteiten worden onderzoeken uitgevoerd naar het verband tussen de, uit de achterbuurten van Chicago afkomstige, ‘muziekstroming’ drillrap en het toenemende messengeweld onder jongeren. De meeste onderzoeken ontkennen grotendeels dat er een relatie is en mogen we vooral niet stigmatiseren. Het is de vraag of de universitaire sociale faculteiten niet te biased zijn, gezien de opkomst van de woke-cultuur op de universiteiten. Het is natuurlijk makkelijker om een onderzoek te doen naar het zogenaamde ‘white privilege’ dan over jongeren uit achterstandswijken die met messen en pistolen in een videoclip staan te zwaaien. Het is de vraag of we van deze onderzoeken veel heil mogen verwachten. Het blijft overigens opmerkelijk dat muziek waarin geweld wordt verheerlijkt zo met fluwelen handschoenen wordt aangepakt.

Wat doet de gemeente Rotterdam? Nou er zijn werkgroepen, onderzoeken en de burgemeester komt dit najaar met een voortgangsrapportage. Allemaal belangrijk, zeker op de wat langere termijn. Maar ondertussen kleuren de straten van Rotterdam rood van het bloed van onze jongeren.

Wat er morgen al kan, is extra inzet op het preventief fouilleren om zo de messen van straat te halen. Wat mij betreft is de urgentie nu zo hoog dat gericht fouilleren onder jongeren ook zou moeten worden overwogen.

Daarnaast moeten wij als samenleving steviger op de hielen zitten van ouders. Zij moeten hun zonen en dochters op het rechte pad houden door de messen af te pakken en hen aan te spreken op het feit dat je een mes alleen nodig hebt om je boterham mee te smeren. Maar helaas gaat het in de opvoeding vaak al fout. Kijk maar de vele minderjarige jongeren die ’s avonds door de stad zwerven en overlast veroorzaken.

Het aanspreken en opvoeden van de ouders zou weleens de sleutel kunnen zijn om een einde te maken aan het barbaarse messengeweld onder onze jongeren. Want het zijn de ouders die, naast de jongeren, de grootste verliezers zijn van het messengeweld in Rotterdam.