Als mensen van buiten de stad de Rotterdamse TV-debatten voor de verkiezingen van morgen bekijken, moeten ze wel bijna de indruk krijgen dat het hier oorlog is. De ene lijsttrekker noemt de andere een ‘verkrachter’ en andersom valt de vergelijking met Joseph Goebbels.

Maar is Rotterdam werkelijk een stad waar mensen met een verschillende culturele of religieuze achtergrond elkaar voortdurend en elke dag de huid vol schelden? Ik dacht het niet. Zeker met een prachtig mooi zonnetje, zoals vandaag, ziet de stad er vredig uit. Op straat, in de supermarkt of op het werk zijn de meeste Rotterdammers doorgaans vriendelijk. Zeker: er wordt aan de lopende band geklaagd. Over de politiek, over de buren, over de baas. Klagen zit nu eenmaal in het DNA van de Rotterdammer. En dat is maar goed ook. Je moet niet alles pikken.

Zelfs ik – na 12 jaar in de politiek – ben de afgelopen weken meerdere malen geschrokken van de toon van het debat. En dan dacht ik bij mezelf: ik hoop dat maar weinig Rotterdammers dit zien, want je zou uit pure frustratie je stempas toch subiet verscheuren?

Het bizarre is dat al die politieke opwinding ook nog eens gaat over een onderwerp waar de lokale politiek niet over gaat en waar de meeste Rotterdammers echt niet van wakker liggen. De ‘identiteit’. Ik krijg het woord bijna niet meer uit mijn bek. Joost Eerdmans vindt zelfs dat de gemeenteraadsverkiezingen ‘een referendum over de Nederlandse cultuur en onze Rotterdamse waarden’ zijn. Waar haalt die man dat in godsnaam vandaan?

Mijn grote zorg voor morgen is dat de opkomst dramatisch laag zal zijn. Juist doordat het niet lijkt te gaan over de zaken die de komende vier jaar echt belangrijk zijn voor Rotterdammers.

Hoe krijgen we al die jongeren die nu gedwongen langs de kant staan aan een baan met toekomst?

Hoe zorgen we ervoor dat die 50.000 Rotterdammers met problematische schulden van die schulden afkomen?

Wat moet er gebeuren om iedereen in deze stad aan een goede en betaalbare woning te helpen?

En dan heb ik het nog niet eens over bereikbare zorg, betere luchtkwaliteit of een goed plan om de stad klimaatbestendig en groener te maken.

Mijn grote zorg voor morgen is ook dat die partijen die zichzelf overschreeuwen met ‘identiteit’, elkaar ophitsen en beledigen, daar toch garen bij gaan spinnen. Want in ons rellerige medialandschap krijgen de grootste schreeuwers de meeste aandacht. Helaas.Ik hoop dat ik ongelijk krijg. Ik hoop dat we morgenavond veel meer Rotterdammers dan in 2014 kunnen bedanken voor het feit dat ze zijn gaan stemmen. Ik hoop ook dat Rotterdammers daarbij goed kijken naar waar hun eigen belang ligt en hun hart volgen in plaats van de schreeuwers.

En wat ik vooral hoop, is dat we het na de verkiezingen, in de nieuwe gemeenteraad van Rotterdam, gaan hebben over zaken die er echt toe doen om de stad beter te maken.

En natuurlijk dat de nieuwe gemeenteraad alsnog eens serieus gaat kijken naar renovatie van de Kuip in plaats van het megalomane plan Feyenoord City.

 

(Leo de Kleijn is raadslid en lijsttrekker van de SP)