Voordat u denkt: leuk, ik ben dol op recepten, een waarschuwing. Ik ben óók dol op recepten maar niet om mee te koken. Wel om te lezen en dan bij voorkeur de recepten uit het oude Indië, die zo vaak met verhalen komen.
Van alle vooroorlogse recepten die ik heb gelezen, begint me op te vallen dat in het vroege Indië kennelijk niemand last had van glutenallergie of iets anders uit die categorie. Sinds een paar jaar kan ik slecht tegen histamine, dus eet ik bijvoorbeeld een tomaat, dan heb ik de dag erna een opgezwollen gezicht en een slecht humeur. Daarom let ik op wat ik eet. Ook omdat die zwelling misschien in mijn keel kan verschijnen en dat voorkomt iets noodzakelijks als ademhalen. Jammer, hoor. Ik hield van tomaat. Zoals tomaat, is er meer, maar daar zal ik u niet mee lastig vallen, het maakt alleen dat ik denk: hoe zat dat met allergieën voor de oorlog?
In het KNIL leek geen ruimte voor afwijkende eetgewoonten en daar kan ik me iets bij voorstellen. Tijdens al die opeenvolgende expedities - veel ervan feitelijk een mini-oorlog - moet het militaire systeem kunnen werken en dan moeten de vivres (levensmiddelen) functioneel zijn.
Iets anders dan gewoon kon wèl. Ik lees in de oude Indische kranten over de opkomst van de vegetarische eetwijze. Al in augustus 1870 schrijft de Locomotief over het 'vegetarianisme' als een nieuwigheid: 'Er heeft zich in Duitschland eene vereeniging gevormd om de menschen terug te brengen tot een wijze van leven meer gelijk aan de natuur. De leden van deze vereeniging nemen zich vegetariers, omdat zij slechts groenten eeten.' De leden aten in het openbaar en het publiek stroomde toe om dat te zien. In 1879 publiceert de Sumatra-Courant een groot artikel over de beweging die kennelijk ook in Indië groeide. De auteur, eene 'F.' zag er wel iets in, maar niet alles (want de weinig ontwikkelde kannibalen aten geen groenten, dus was vlees misschien natuurlijk), en vond dat iets anders veel kwalijker was namelijk 'de in onze beschaafde eeuw gehuldigde, als een kanker aan het hart der maatschappij knagende leer, dat de mensch op aarde is om zoveel mogelijk te genieten, wijl na den dood toch alles gedaan is.'
Hierin geef ik F. gelijk, die houding is te erg. Misschien lag daarin ook het begin want na generaties domweg genieten, is een toename van allergie het logische gevolg. Blijft de vraag waarom de een wel en de ander niet.
https://www.indischeschrijfschool.nl