Zelden heb ik de politiek zo eensgezind gezien als over het Openbaar Vervoer. De tijd dat rechts Nederland zich blind staarde op eindeloos veel asfalt lijkt definitief achter ons. En dat is goed nieuws. Want onze snel groeiende stad heeft bussen, trams en metro’s keihard nodig om ervoor te zorgen dat Rotterdam ook over 10 jaar nog goed bereikbaar is.

Het is volslagen onnavolgbaar waarom het demissionaire kabinet eerst reorganisatievoorstellen wil ontvangen alvorens zij kleur bekent over de benodigde financiële steun.

En ruimhartig is die steun afgelopen jaar beslist niet geweest. Want onze OV-bedrijven kregen niet alle kosten, maar een raadselachtige 93% vergoedt. 93%, wie bedenkt zoiets? Ik zie het al helemaal voor me. Zo’n type met een rekenmachine op z’n bureau die net 3 McKinsey-rapporten van z’n baas had gekregen en dacht nog even een efficiëntie slag door te kunnen voeren. De Haagse Excel-technocraat waar onze minister van financiën zo gelukkig mee is.

Maar het is nou precies die mentaliteit die me zorgen baart. Want wat gaat het rijk doen als wij braaf onze rekensommetjes opsturen naar Den Haag? Voor je het weet worden we vriendelijk bedankt en krijgen we er nog een keer zo’n zelfde korting van 7% over heen.

Of we het nu willen of niet, we zitten midden in een onderhandelingsspel waarvan onze voorstellen de eerste zet zijn. Kortom, wij moeten niet in onze kaarten laten kijken. Zeker niet als we zelf nog niet eens goed hebben na kunnen denken over wat die voorstellen nou precies betekenen voor het Rotterdams OV.

Wat de Partij van de Arbeid betreft moeten wij nu pal staan achter onze mensen die werkzaam zijn in het openbaar vervoer. We gaan niet nu onnodig mensen op straat zetten, die straks weer hard nodig zijn om onze groeiambities waar te maken. Mijn fractie wil een duidelijk signaal geven dat wij niet akkoord gaan met een verregaande reorganisatie op dit moment. Alle inzet moet er op gericht zijn om het rijk in beweging te krijgen en te komen tot een fatsoenlijke financiële compensatie.

Vandaar de motie “Praatjes vullen geen gaatjes”. Met loze beloftes redden wij ons openbaar vervoer niet. Met nu toegeven aan de druk uit Den Haag ook niet. Laten wij samen de schouders eronder te zetten om de toekomst van onze bussen, trams en metro’s te borgen!