Het gebeurt wel eens, dat je de telefoon opneemt en wordt gefeliciteerd. Daarna blijk je een echte spekkoper te zijn, want je hebt een enorme korting of een geweldige aanbieding ‘gewonnen’.

Dat was de reden, dat ik vrij nors “hartelijk bedankt” zei en de oproep wegdrukte toen ik aan de andere kant “gefeliciteerd” hoorde. Even later ging de zoemer weer over en ik luisterde zwijgend: ”Niet ophangen, u bent genomineerd voor de beste politicus van het jaar meneer Sørensen”, zei een nerveuse mevrouw aan de andere kant.

Ik liet het even tot me doordringen en zei toen: “Maar dat stel ik niet op prijs.”
Even was het stil, maar toen ging de mevrouw van de gemeente gewoon door.
“U bent één van de drie …”
Ik onderbrak haar en zei nogmaals: “Ik stel het niet op prijs en doe niet mee!”

“Oh waarom niet?“, was de te verwachten vraag. “Omdat ik het doodgewoon niet wil mevrouw”, antwoordde ik vaag, want het is oneerlijk om jaren opgekropte woede los te laten op een onschuldige ambtenares.

Het verschijnsel begon in 2004 toen de PvdA en de aan haar verbonden media (vrijwel alles!) nog hun wonden likten, die ontstonden na het optreden van Pim Fortuyn in onze stad. Dat Leefbaar Rotterdam-zooitje dat de stad bestuurde, kon het in hun ogen natuurlijk niet goed doen, dus moest er een soort tussentijdse beoordeling komen. En ja hoor, de plaatselijke ‘Politicus van het Jaar’- verkiezingen waren geboren.
De jury zou bestaan uit onafhankelijke journalisten.

De enige journaliste die wat ons betreft het predicaat ‘onafhankelijk’ echt verdiende - Sandra van Steen van Rijnmond Radio - vertelde me dat ze aanwezig was bij het jureren en een aantal ‘collega’s’ zag, waaronder van Turkse media, die ze nog nooit eerder had gezien. Het resultaat was te verwachten. Had de PvdA de gemeenteraadsverkiezing verloren; deze verkiezingen wonnen ze glansrijk.

Een paar jaar later zag ik de toenmalige wethouder Leonard Geluk door de gang in het stadhuis lopen. “Gefeliciteerd met je toekomstige benoeming tot politicus van het jaar” voorspelde ik hem cynisch en ik legde hem na zijn vraagtekengezicht uit: “PvdA of anders links kan nu echt niet meer en Leefbaar al helemaal niet, dus ze moeten iemand uit de huidige coalitie nemen die zo neutraal mogelijk lijkt en dat ben jij dus.”
Aldus geschiedde een paar maanden later.

Van Heemst, fractievoorzitter van de PvdA, had ooit de Havenloods  zo ver gekregen, dat ze een enquête deden naar de bekendheid van de gemeenteraadsleden: Wie is het bekendste gemeenteraadslid?  De vraagstelling besloeg de hele voorpagina.

Toen na enkele weken nog steeds geen uitslag bekend was, heb ik mijn medewerker eens laten informeren. En ja hoor, twee weken later stond in een klein kader op pagina vijf dat de drie bekendste gemeenteraadsleden Pastors, Mosch en Sørensen van Leefbaar Rotterdam waren. En dat zet je niet op de voorpagina natuurlijk.

Gezegd moet worden, dat na mijn afzeggen om mee te doen uiteindelijk toch een Leefbaar Rotterdammer politicus van het jaar werd: Maarten Struijvenberg. Hij had de ambtenaren van financiën zo vaak op hun ongelijk gewezen, dat echt niemand meer om hem heen kon.

Toen ik tevergeefs genomineerd werd, hadden de organisatoren – ze voelden zelf natuurlijk ook nattigheid - het besluit genomen om de jurering te laten doen door oud-politici; uiteraard geen enkel lokaal politicus bij de jury. Logisch toch dat ik weigerde?

Mijn lieve vrouw twijfelde een beetje aan m’n oprechtheid. “Vind je het nou echt niet leuk?”, vroeg ze met een wijntje naast de openhaard.
Ik zuchtte en zei: “Schat, ik ga ze toch niet de kans geven om me te bellen en dan te zeggen: Sorry, maar u bent het net niet geworden.” Mijn vrouw – door de wol geverfd – keek me aan en zei: “Ik begrijp het helemaal.”

Mijn advies is dus: afschaffen die WC eend-verkiezingen. Er is maar één verkiezing die telt en die is om de vier jaar. En de jurering wordt gedaan door de onafhankelijke Rotterdamse bevolking! En met die jury ben ik al 16 jaar zeer tevreden.