Een paar dagen terug sprak ik een Indië-veteraan die me een stevig verhaal vertelde, waarna ik dacht: daar had elke Facebook mee vol moeten staan. Maar ja. Deze veteraan. is 93 en hij is niet online. Dus is hij onzichtbaar. Zoals hij zijn er meer.

Overigens betekent niet online in zijn geval nóg niet. Hij oefent met de mail zijn zoon - een zeventigplusser, vermoed ik - helpt hem. Of het gaat lukken, is afwachten. In een onderzoek naar ouderen en internet las ik dat ongeveer een kwart niet online is, durft of wil. Dus 25 procent zien we niet online. Of nou ja, we: ik. Want juist de oudsten vind ik het interessantste, zij hebben de meeste levenservaring en vaak ook een uitstekend gevoel voor humor, wat ik een onweerstaanbare combinatie vind. Ik vroeg aan de veteraan of ik op bezoek mocht komen, zodra de maatregelen het toelaten. Het mocht. En ik zei niet: blijven leven, hoor. Denken deed ik het wel.

In onze maatschappij is het min of meer zo, dat iets of iemand alleen bestaat, als er online informatie over te vinden is. Een naam, een foto, een familielid, dat is het minste om via Google te vinden. En als ook dat ontbreekt, besta je niet. Je bent onzichtbaar. Je wordt gemakkelijk vergeten door de grote massa die wel online is.

In het blad van de VOMI, de club van Indië-veteranen, zag ik altijd foto's van bijeenkomsten waarvan ik dacht: zeker weten dat de helft van de aanwezigen niet op Facebook zit. Nu is de VOMI opgeheven en de hoop is, dat de leden overgaan naar de Bond van Wapenbroeders. Dat hoop ik. Samen sta je sterker in een tijd vol gemakkelijke kritiek op deze veteranen.

Van mij hoeft heus niet iedereen online te zijn. Ik snap wel dat het een belasting kan zijn, een computer in huis en dan de angst dat je iets verkeerds doet. Dit is een generatie voor wie de komst van de  radio ooit een sensatie was. Het gaat er mij eerder om, dat we beseffen hoe groot de wereld is die offline is. Een kwart zien we niet. Daar missen we wat aan.

Ook hierom hoop ik snel dat deze corona-toestand snel voorbij gaat. Ik heb een klein lijstje van 90-plussers, die ik alleen per telefoon en brief kan bereiken. Als daad van optimisme heb ik extra postzegels gekocht. Straks zoek ik ze op, de onzichtbaren.

https://www.indischeschrijfschool.nl