Het is precies een jaar geleden dat ik voor het laatst op reis was. In het buitenland wel te verstaan. Als mijn moeder nog had geleefd, had ze me nu voorgehouden dat ik me wel erg verwend uitlaat. En ze had gelijk gehad.

In haar eerste huwelijksjaren, kort na de Tweede Wereldoorlog, gingen mensen uit onze sociale klasse helemaal niet op reis. Toen mijn ouders - na driftig sparen - een paar dagen Monschau en de Draggenfels aandeden, teerden ze daar jaren op. En hun tripje eind jaren vijftig met een touringcar naar Cortina d’Ampezzo, waar ze voor het eerst van hun leven ravioli aten, bleef - ik weet niet hoe lang - bij elke verjaarspartij binnen de familie onderwerp van gesprek.

Maar ik ben van die generatie voor wie alles vanaf de geboorte met het jaar beter werd. Vanaf mijn 6de jaar gingen wij op vakantie. Naar de Ardennen, de Vogezen, de Jura en de Elzas, het Zwarte Woud, Karinthië…

De bedrijfsauto - een VW-busje - werd door vaderlief tijdelijk omgebouwd tot kampeerwagen (het woord camper bestond in Nederland nog niet). We reisden er in 1962 met zijn viertjes zelfs mee naar Noord-Italië, of liever gezegd Zuid-Tirol, dat tot 1919 bij Oostenrijk had behoord.

Als we met de zwembandjes en de opblaasboot van de camping in Varna naar een nabijgelegen meertje liepen, patrouilleerden er gewapende militairen langs de spoorbaan. Want er waren nogal wat Zuid-Tirolers die niet bij Italië wilden horen en er werden voortdurend bomaanslagen gepleegd door de radicale 'Befreiungsausschuss Südtirol'.

Die bomaanslagen weerhielden mijn ouders er niet van het jaar erop opnieuw naar Varna af te reizen. Gelukkig maar, want anders zou een mens nergens meer heen kunnen. Bomaanslagen zijn (sinds de uitvinding van het buskruit) overal en van alle tijden. Zowel extreem links (Athene) als extreem rechts (Bologna) bediende zich ervan, als ook afscheidingsbeweging in Baskenland, Catalonië, Ierland en waar al niet meer.

Dit millennium zijn het vooral de religieuze fanatici (Bali, Boston, Brussel, Moskou etc.) die met explosieven hun boodschap kracht bij zetten, maar ook anderszins verwarde geesten (Oklahoma, Nashville) zaaien op deze wijze dood en verderf. 

Ik behoor niet tot de types die graag het gevaar opzoeken. Ik zal niet uitgerekend nu staan kwispelen om naar Minsk, Beiroet of Myanmar af te reizen, maar ik heb Bali niet in de ban gedaan omdat daar in 2002 een zelfmoordenaar met een jeep vol explosieven een disco binnen reed. Een zieke geest kan ook in Amsterdam, Den Haag, Rotterdam of in een winkelcentrum in Alphen aan de Rijn toeslaan.

Dus kijk ik uit naar het moment dat we gevaccineerd en wel weer op pad kunnen. Die paar dagen aan de Loosdrechtse plassen en een weekje in de bossen van Zuid-Limburg bevielen afgelopen najaar prima, maar er bekruipt me gaandeweg een verlangen naar de levendige boulevards van Parijs, de geur van de Provence, de ruigheid van Umbria en de veel meer dan vijftig tinten groen van Azië.

In de tijd dat ik de uitspraken van minister Hugo de Jong nog serieus nam, zat ik me al bij booking.com aan de extreem lage hotelprijzen in verre oorden te verlekkeren. Bij Transavia bekeek ik de dagen waarop ik van Rotterdam naar Perugia zou kunnen vliegen (eindelijk hebben ze die bestemming!). Zou ik vast boeken voor mei of juni?

Maar ik weet nog niets eens zeker wanneer ik voor vaccinatie in aanmerking kom. En dan nog. Al heb ik alle prikken die nodig zijn gekregen, wat is er voor lol aan als Parijs in complete lockdown is? Of wanneer ik aan het Lago di Trasimeno geen restaurant kan bezoeken. Hooguit met een afhaalpizza in m’n huisje van het uitzicht mag zitten genieten.

Ik kan natuurlijk met Engel Tours naar Tanzania, waar corona niet scheen te bestaan, totdat de president er (vermoedelijk) zelf aan overleed. Of met Baudet Reizen naar Brazilië, waar het hoogtepunt van de trip bestaat uit een excursie naar de grootste begraafplaats van Latijns-Amerika. Nou nee, liever niet.

Dus ik vrees dat ik het stemmetje van mijn moeder, dat ik me niet zo verwend moet gedragen, nog maar even tot me door laat dringen. Misschien een van de komende maanden naar de Bed & Breakfast van ex-kamerlid Henk Krol. Mogelijk lees ik dan jaren later in de krant dat hij wel toeristenbelasting heeft geïncasseerd, maar nooit iets heeft afgedragen.