“Dat is mooi,” zei Oom Go goedkeurend. In zijn toko vond ik wat ik zocht: een klein schaaltje, keizerlijk geel, met goudvissen, karakters en een gouden randje. “Ik neem er twee,” zei ik tevreden.  

Thuis zag ik dat onderop het schaaltje in een stempel stond: 'Made in China'. Dat gaf me nog meer vertrouwen dan de goedkeuring van Oom Go, want China, daar had hij een warme belangstelling voor. En alles wat oom Go deed, vond ik wèl gedaan. Hij was seventy something toen hij de taal begon te leren en op reis ging naar het land van zijn voorouders. “Het is een jonge staat,” legde hij uit toen ik kritisch deed, “China moet een kans hebben.”

En nu zit ik in de quarantaine thuis, met op mijn tafel het laatste porseleinen schaaltje, het andere is gebroken. Oom Go is niet meer op aarde, gelukkig bestaat zijn toko nog steeds, al is het er nu wat moderner. Toko Semarang aan de Haagse Danckertstraat, ze hebben alles. De schaaltjes vond ik achterin, op een hoge plank, het is even zoeken.

Dit schaaltje wil ik voor altijd bewaren, omdat ik zo aan Oom Go kan blijven denken. Hoe hij vertelde over een voorvader die in Indië kapitein van de Chinezen was, over zijn vader, zijn eigen levensweg die vol veranderingen was geweest en hoe belangrijk leren accepteren is. Dus als de dag komt dat ik ook dit schaaltje laat vallen, dan bewaar ik de scherven ervan, zodat het er nog is, alleen in een andere vorm, en ach, wat is vorm? Een bijzaak. 

Er zijn meer bijzondere toko's en als ik daaraan denk, wil ik er meteen heen. Maar ja, de maatregelen, het virus, we moeten allemaal meedoen anders zitten we nog langer in de ellende. Om vrolijk te blijven, maak ik dus plannen voor na deze virusfase. Zou er nog iemand anders in Nederland zijn, met een kapitein van de Chinezen als voorvader, en die daarover de familieverhalen kan vertellen? Vast wel. Verhalen worden doorgegeven, en soms besef je pas wat je weet, als je er echt over gaat nadenken.

Op de uitvaart van Oom Go werden foto's uit zijn leven op een groot scherm geprojecteerd. Ik zag hem als jonge man ouder worden, en oud, en toen keek ik naar de kist die vooraan stond. Dat weet ik nog. Ook wat ik toen voelde, dat we allemaal tijdelijk zijn, en dat we allemaal de kans krijgen om iets door te geven, een verhaal of een compliment, dat verbonden raakt aan een porseleinen schaaltje.

https://www.indischeschrijfschool.nl