Er is een tekort aan leerkrachten. Onze kinderen zijn daarvan de dupe. Die zitten in overvolle klassen, krijgen te maken met ondergekwalificeerde docenten en niet zelden worden hele klassen naar huis gestuurd. Nu wordt er van alles gezegd en geschreven over het lerarentekort. Het ene na het andere onderzoek verschijnt, consultants adviseren en beleidsambtenaren schrijven wetsvoorstellen, programma’s en plannen. Bewindslieden buitelen over elkaar heen bij het uitdelen van - meestal tijdelijk - strooigoed in de vorm van miljoenen en miljarden.

Vervolgens verschijnen er weer onderzoeken, rapporten en artikelen in de krant dat het tekort met al dat lekkers niet kleiner wordt. Het tekort wordt er zelfs gróter van, valt te lezen; in grote steden tenminste, want daar zijn de huisvestingskosten voor (aanstaande) leerkrachten zó hoog dat deze liever in omringende dorpen aan de slag gaan. Vervolgens staan er weer politici op die vinden dat er betaalbare huizen voor docenten door de overheid aangekocht moeten worden in de grote steden. En als we dat geprobeerd hebben, verschijnt er ongetwijfeld weer een evaluatierapport over de vraag of dat gewerkt heeft. We zijn er maar druk mee.

De échte oplossing is eenvoudig. Op de middelbare school leerde ik al dat als je in een concurrerende omgeving de vraag naar een product of beroep wil bevorderen je aan de prijs moet sleutelen. Dus inderdaad: het salaris van leerkrachten verhogen. Want het is natuurlijk absurd dat al die onderzoekers, consultants, beleidsambtenaren en politici met een mening over onderwijs meer betaald krijgen dan de docenten zelf. Tja, dan worden ze eerder beleidsambtenaar, onderzoeker of wethouder dan dat ze zelf voor de klas gaan staan. Zo werkt dat, uitzonderingen daargelaten.

Onlangs kwam in het nieuws dat Rotterdam in de bres springt voor slachtoffers van de toeslagenaffaire. De wethouder vertelde dat hij deze mensen heeft gesproken, schrijnende situaties tegenkwam en dat hij landelijke actie te lang vond duren. En dus komt het Rotterdamse stadsbestuur in beweging en laat het de stad de schulden van 89 Rotterdamse slachtoffers overnemen.

Waarom kunnen we voor het onderwijs niet hetzelfde doen? Ook daar is sprake van schrijnende situaties. Waarom wachten op landelijke actie en CAO-onderhandelingen? We zijn Rotterdam toch? Ons credo is: geen woorden, maar daden. Nou, vooruit met die geit dan! Plus iedere Rotterdamse basisschoolleraar per maand 1.000 euro bij. Hup, gewoon bovenop het salaris. Dan is het issue van die huisvesting ook gelijk opgelost, want met dit extra geld wordt het opeens een stuk makkelijker een huis te betalen. En wie weet, overwegen al die onderzoekers, beleidsmakers en bewindspersonen dan zélf voor de klas te gaan staan in plaats van te roepen vanaf de zijlijn.

*Jos Verveen bemoeide zich als voormalig onderzoeker, consultant en raadslid in Rotterdam met het lokale en landelijke onderwijsbeleid. Hij wachtte de salarisverhoging van 1.000 euro niet af en haalde deze maand na 2 jaar studie zijn onderwijsbevoegdheid. Vanaf komend schooljaar staat hij als meester voor de klas op een basisschool in hartje Rotterdam.