De voetbalcompetitie is pas vijf wedstrijden onderweg, maar nu al lijkt zeker dat het voor Feyenoord een moeizaam en kleurloos seizoen gaat worden. Er zit weinig muziek in het elftal. Het spel is erg matig, en zicht op verbetering is er niet. Een goede wedstrijd hebben we tot nu toe niet van Feyenoord gezien.

Het is misschien flauw om telkens weer te beginnen over Steven Berghuis. Maar toch. Afgelopen zondag, in de uitwedstrijd tegen AZ, scoorde hij eindelijk weer eens. Hij werd bediend met een bekeken, loepzuivere voorzet van Sam Larsson. Maar Berghuis betrok Larsson niet in de vreugde. In plaats daarvan vroeg hij een bal aan een ballenjongen. Hij stopte de bal onder zijn shirt en stak de rechterduim in zijn mond.

Wat een statement was dat. Ik vond het zeer ongepast. Sam Larsson gaat door een moeilijke periode. Er is constant kritiek op hem, van alle kanten. Dat een medespeler zelfs op zo’n moment niet het fatsoen kan opbrengen om hem normaal te bedanken na een beslissende voorzet, is dieptriest. Berghuis vond het belangrijker om zijn aanstaande vaderschap wereldkundig te maken. Een duidelijk bewijs dat hij zich niet bekommert om zijn ploeggenoten, en alleen met zichzelf bezig is. Een slechte zaak.

Maar belangrijker is de constatering dat het totaal niet loopt. In het spel valt weinig lijn te ontdekken. De defensie oogt slap, traag en onzeker, vooral in het centrum. Het middenveld lijkt een regisseur te missen. Jordy Clasie is nog steeds zoekende naar zijn vorm. Voorin blijft Robin van Persie van zeldzame klasse, maar met twee verdedigers in zijn nek, zoals tegen AZ, komt ook hij er niet aan te pas.

Als het dan niet lekker loopt, is er maar één oplossing: samen de schouders eronder, keihard werken, en voor elkaar door het vuur gaan. Maar ook dat gebeurt dus niet. De soloactie van Berghuis na zijn doelpunt, was hiervan een stuitende bevestiging.

Het is niet al te gewaagd om nu al vast te stellen dat er weinig zicht is op verbetering. Zeker na de terugkeer van Nicolai Jørgensen, is nagenoeg iedereen fit. Door het vroegtijdig mislopen van Europees voetbal is er de afgelopen weken veel tijd geweest om patronen in te slijpen en om speltechnisch de puntjes op de i te zetten. Maar daarvan is niets te merken. Dat leidt tot de sombere conclusie dat er waarschijnlijk niet veel meer in zit.

Tegelijkertijd draaien de concurrenten in Eindhoven en Amsterdam als een trein. Beiden hebben fors geïnvesteerd in nieuwe versterkingen. Dat hoeft niet zaligmakend te zijn. Maar duidelijk is wel dat waar Feyenoord stilstaat of misschien zelfs wel achteruit boert, de concurrentie juist stappen vooruit zet. En zo wordt het gat groter en groter. Bij Feyenoord viert cynisme op de tribunes soms hoogtij. Laten we daarom maar vast zeggen: nog 29 wedstrijden te gaan.

Tot slot nog iets anders. Tijdens de wedstrijd in Alkmaar raakte de 17-jarige AZ-speler Boadu zwaar geblesseerd aan een enkel. Sneu voor die jongen. Het gebeurde in een duel met Eric Botteghin. En dan gaat Youri Mulder in zo’n talkshow lopen roeptoeteren dat Botteghin zich schuldig heeft gemaakt aan ‘ernstig gemeen spel’ en eigenlijk een rode kaart had verdiend. Wat een goedkoop en makkelijk gezwets. Botteghin speelde overduidelijk de bal. Helemaal niets aan de hand dus. Boadu kwam ongelukkig terecht en raakte geblesseerd. Dat is het risico van het vak. Kan die Youri Mulder voortaan aub zijn mond houden?

De journalist Boudewijn Warbroek (1963) bezoekt wedstrijden van Feyenoord sinds 1975. Hij werkt als vrijwilliger voor supportersmagazine Hand in Hand en Stadion Sport Nieuws, en schreef mee aan ruim tien boeken over Feyenoord.