Ik spreek wel eens ouwe Rotterdammers, die op tijd zijn geëmigreerd, maar die vinden bij een kortstondige rentree dat we zo’n feestelijke studentenstad zijn geworden. Altijd komt dan ook de Zwarte Paardenstraat ter sprake, waar je in de zeventiger jaren ’s nachts gratis kon worden beroofd. Huilende verslaafden zaten er op stoepjes voor huizen, die zelfs de meest louche makelaar vanwege imagoschade niet in zijn assortiment wilde. Nu betaal je je scheel voor zo’n woning in die buurt.

Dat dankt Rotterdam aan stadsontwerper Riek Bakker, die de restanten van de kaalslag van hoogbouw voorzag. Ook aan burgemeester Bram Peper en wethouder Joop Linthorst. Langzamerhand gaat iedereen de pijp uit, dus voordat anderen met de eer aan de haal gaan: zet het vast. Peper en Linthorst waren - naar gereformeerd taalgebruik - twee vrijgemaakte PvdA-ers. Geen doorgewinterde rooien, smeerlappen zoals Ad Melkert, want die stonden dertig jaar lang bij een rood koffieapparaat te hospitaliseren.

Ik kom waar ik wezen wil.

Als er vijftig jaar geleden iemand in de buurt van de Zwarte Paardenstraat was omgelegd bleef de informatie over de dader beperkt tot, laten we zeggen: leeftijd en sekse. Er stond dan: Er wordt een 21-jarige man verdacht. De toevoeging man kon men ook net zo goed weglaten, want vrouwen moorden niet. Tenminste niet met een wapen.
Elke moord was dus vroeger man-gerelateerd. Nog.

Als de dader voortvluchtig was, zag je een getekende kop en kwam er bij te staan: een blanke of negroïde man. Meer keuzes hadden we toen nog niet. Daarmee werd de moord wit of zwart gerelateerd. Ik kan me niet herinneren dat ooit iemand van een van beide merken zich aangesproken heeft gevoeld.

Later vond iemand op het Haagse Veer het woord licht getint uit. Ook kwam in opmars: een man met een Noord Afrikaans uiterlijk. Toen werd het allemaal al wat gevoeliger. 

Ik zie die aanwijzingen in politieberichten trouwens nog wel eens, dus helemaal verboden zijn ze nog niet. Wel als de schurk gelijk in zijn kraag gepakt is, want dan leest men: de dader is een 23-jarige Rotterdammer. Punt. Meer niet.

Ben ik nou werkelijk de enige lezer van zo’n bericht die hardop zegt dat ik toch graag zou willen weten hoe zo’n griezel eruit ziet?

Ik heb een vraag. Als de journalistiek een zuiver beeld vraagt van alles wat er om ons heen gebeurt, waarom moet ik mijn informatie dan in dit debiele land aanpassen aan ontering, schaamte, angst, of what ever?

Willem Holleeder is net zo blank als ik. Als iemand zou zeggen dat zijn smerige syndicaat wel erg wit gerelateerd is, voel ik me niet aangesproken. PvdA-raadslid Narsingh Balwantsingh, een schat van een man, daarentegen wel toen Joost Eerdmans van Leefbaar vorige week het toenemende aantal schietpartijen in Rotterdam allochtoon-gerelateerd noemde.

Beste Narsingh, ik heb in m’n leven nog nooit meer dan tien zinnen met deze meneer Eerdmans gesproken, maar hij had het niet over jou. Ook niet over je familie of buren. Wel over schurken en hij beriep zich op de cijfers van het CBS. Ik snap je punt, maar maak het nou niet te spastisch.