Ik moet altijd lachen om mensen die consequent hameren op principes en daar een totaalpakket van samenstellen, maar zodra ze de kans schoon zien voor een paar Europese meiers de staatsruif tillen.

Ik ken klimaatalarmisten met een fiets en een tweede huis op Lanzarote. Dat zijn nog eens echte humoristen.

Roepen dat je de pest aan demonstraties hebt, maar wel onmiddellijk meekuieren als het om je eigen CAO gaat.

Principieel niet meedoen aan ’s lands collectes omdat het corona is, maar wel gluiperig op het belastingbiljet 1200 euro aftrekken onder de omschrijving: humanitas.

Rechtgeaard gereformeerd zijn en de tv boycotten, maar wel op zondag aan je goddeloze buren vragen om Sparta, en vooral Bart Vriends, Appie Harroui en Sven Mijnans te mogen zien.

Kankeren op je baas, maar op z’n jubileum uit volle borst He is jolly good fellow gaan staan zingen.

Ik ken GroenLinks-dames die batterijen verzamelen voor de chemiekar en dit bij de VVD stimuleren, maar ondertussen in het geheim de oude Tupperware-avonden thuis bij 50plussers laten herleven. En ik lieg niet.

Liberale raadsleden in Rotterdam die met een stalen gezicht ontkennen Story en Privé te lezen maar wel haarfijn weten, hoe laat, hoe vaak en met wie André Hazes het doet.

Zelf ben ik geen haar beter, want moderne kunst vind ik afschuwelijk, maar ik heb er laatst ouderwets als een verzoekprogramma weer eens reclame voor gemaakt à raison voor een ouderwets bedrag, dat ouderwets als een tapijt in de handpalm werd uitbetaald.

Zelf fietste ik ooit jarenlang dwars door Rotterdam en ergerde me dood aan wandelaars en nu ik zelf wandelaar ben verdom ik het voor fietsers uit de weg te gaan, dus ik wil maar zeggen: principes zijn inconsequenties en je hebt ze in alle soorten en maten.

Dus principes? Laat me niet lachen. Het is met de toepassing maar net hoe je jasje waait.

Ik zal nooit het door Ronald Sörensen vertelde verhaal vergeten dat vakbondsleider Paul Rosenmöller, die door net even te veel perverse machtsprikkels van de Rode Khmer een fractie te bizar en staatsgevaarlijk was geworden, bij nader inzien een woning in het hartje van de armoede van Rotterdam voor zijn kinderen toch niet zo jofel vond.

Ik haal daarom altijd maar mijn schouders op als mensen zeggen principieel te zijn, want die liegen. Die liegen tegen de klippen op en zelfs dat liegen zullen ze principieel ontkennen onder het motto dat liegen zwaar tegen hun principes is.