Onbedaarlijk gelachen donderdag om de jonge troubadour Stephan van Baarle van de Turkse amateurtoneelvereniging Denk toen hij in het voorprogramma van het Vissersdrama in een soort Jiskefetsetting in een vrije rol van de regisseur mocht doen en laten wat hij wilde.
Welnu, Steef wilde schreeuwen.

Thuis had hij allemaal dampige rampwoordjes bij elkaar zitten zoeken en binnen vierentwintig uur ook nog helemaal uit z’n hoofd geleerd. Daarna voor de spiegel geoefend en tenslotte was zijn lieve moeder bereid geweest om hem te overhoren.
Nou, ik wil niet veel zeggen, maar hij vergat er niet één. Het was een redevoering op Germaanse biermuziek, dus de stemming in de raadszaal zat er meteen helemaal in.

Steef vond de lekkage van wethouder Adriaan Visser uit vergeelde geheime stukken een blamage en bezong dat op de wijs van Rosamunde en gebruikte stampers als rampzalig, catastrofaal, desastreus, funest, belabberd, fataal, miserabel en verderfelijk.
Wat een artiest.
  
Je zag gewoon dat hij er schik in begon te krijgen. Zijn 26 jarige jongensoren gloeiden van opwinding en toen hij dacht ze zien het, artiesten-eigen, gooide hij er nog een schepje bovenop en zong prachtig op maat dat het in huis der democratie aan de Coolsingel een boevenbende was, een bananenrepubliek, een zwijnenstal, een soepzooitje, inmiddels op de melodie van Ein Prosit der Gemütlichkeit, want het was een begin van duet, zodat aan de andere kant van de zaal Maurice Meeuwissen van de PVV met de microfoon in de hand kon inhaken en opkomen. Ze hadden ’s morgens geoefend.  

En ja hoor, daar was Maurice. Hij had een stuk karton voor zijn gezicht, waarin hij een gaatje had geknipt. Men zag boven z'n kale hoofd een mond en een tong, die hij heel snel bewoog toen Lies Roest van GroenLinks verbaasd in zijn richting keek en daar ging ie. Eerst nog in de zindelijke stijl van Edelweiss, want hij zong om te beginnen de burgemeester tegemoet, maar allengs, vuil kijkend naar Van Baarle, die op zijn beurt vuil terugkeek, wijzigde Maurice van C majeure naar C groot, van Germaans Beiers naar het Israëlisch volkslied om met een postludium over Erdogan te eindigen. Daarna stopte abrupt de muziek en riep Maurice dat Denk het land moest verlaten en zag Steef nog net kans om te repliceren dat het wellicht en misschien beter was als hij dit zelf zou doen.

Op dat moment greep Aboutaleb in en was het voorprogramma van het Vissersdrama ten einde. Het had welgeteld tien minuten geduurd en ik vond het nog lollig ook. Maar dat heb ik wel vaker wanneer in de chique van een gezelschap iemand per ongeluk een klein boertje laat.

Tegen u gezegd: alles is beduidend losser geworden in de raadzaal, want toen Wim Thomassen nog burgemeester van deze stad was staken de raadsleden hun vinger op als ze wilden toiletteren. Journalisten ook. Dat waren nog eens vormelijke tijden.

Alleen gelachen werd er nooit.