Ik zit niet op volksopstandjes te wachten, hoewel de aard en de identiteit van boze dierenvrienden mij niet onsympathiek zijn.

Deze dagen vastberaden landgenoten gelezen over die door God verlaten veevervoerders die hun chauffeurs met het mes op de keel met varkens, koeien en kippen laten doorrijden onder de zon van de Sahel. Als ik jong en Samsom was draaide ik die lamstralen een voor een hun nek om.

Filmpje gezien van Animal Rights? Een held als je er naar kunt kijken. Weerloze beesten op weg naar de slacht, happend naar adem in een ruimte waar ze letterlijk en figuurlijk hun kont niet kont niet keren. Je leest wel eens dat boeren zo van hun dieren houden. Ik ken er niet één.

Achter ons ligt een kwaaie week waarin zonder enige twijfel tamelijk precies door luidruchtige dierenvrienden weerspiegeld is wat ook de stille weten wie we missen. Niet meisje Thieme. Die hele Partij voor de Dieren kan me gestolen worden. Veel te netjes. Keurige lui. Aardig ook. Allemaal vegetarisch. Bravo. Groen en menselijk. Meelopen op de Pride Walk en de luchtvaart willen krimpen. Dat soort dingen. Niks mis mee, maar hebben die schapen eraan die straks weer genadeloos over de schouders van gelovigen worden gegooid om een paar straten verderop ritueel te worden geslacht? Nee dan mijn oude kameraad Paul Wilking. Die schoot bij dierenbeulen met z’n Smith & Wesson met ingebouwde haan gerust een paar knieschijven weg. Dwars door z’n broekzak.

En natuurlijk moet ik dit veroordelen, en dat doe ik ook. Nu gelijk. Foei. Maar het is goed dat u me niet kunt zien, want tegelijkertijd zit ik me achter die laptop het lazarus te lachen.

Als Pistolen Paultje thuis foto’s toegestuurd kreeg van etters die hun hond hadden opgehangen of hun kat verzopen dan nam hij met het schuim op z’n mond een paar simpele maatregelen en er is nooit één Kamervraag over gesteld.  

Ik ben bijna niet meer kwaad te krijgen op mijn leeftijd, maar als ik zo’n hond zie die vanwege de hitte de dood vond op een afgesloten balkon, mag ik dan vinden dat ons land soms toe is aan een paar zware incassojongens.
Nee?
Jammer dan.