Mogen wij een markies van zijn paard tillen en een gevoelige draai om z’n oren geven op het moment dat hij de jacht opent op wilde reeën? Daar is dunkt me weinig op tegen, tenzij de markies kreupel is. Dan slaan we naar verhouding iets minder hard.

Officieel mag het niet meer, slaan als bestraffende maatregel, maar vroeger werkte het heel verhelderend. Als ik denk aan mijn oude schoolmeesters dan is me weinig bijgebleven, behalve dat hun handen behoorlijk los zaten. Vandaag de dag kun je daar geloof ik als leraar maar beter niet mee aankomen. Ten eerste loop je een redelijke kans een enorme lel terug te krijgen en bovendien krioelt het in dit land van de gesubsidieerde opvangtehuizen, die alles beheersen, tot de advertising toe.
Wil je een advocaat? Kind, je kan hem krijgen.

Maar nu andersom?
Is er ook bijstand voor hen die slaan?
Ik bedoel, ik ben voornemens om binnenkort naar onze jachtgebieden af te reizen om daar een zooitje ongeregelde adel een oplazer de luxe te verkopen. Maar kan dat? Kan ik met redenen omkleed en door Ruud van der Velden gesteund een markies een authentiek blauw oog slaan en zo ja, mag ik vervolgens de tweede beklimmen en ook bij hem mijn gang gaan?
Misschien leest Ruud mee.

Ruud is het nieuwe raadslid voor de Partij van de Dieren in de Rotterdamse raad. Aardige en beschaafde man. Een fietser. Wil geen auto’s in de stad. Maar zullen we het over dieren hebben, Ruud?

En zo ja, mag ik dan een stapje verder gaan en rossen? Is het geoorloofd om sponsors te werven en een gestructureerd commandootje samen te stellen teneinde beschaafd maar wel voor eens en altijd af te rekenen met de chasse à courre?

Je weet hoe dat gaat hè bij zo’n chasse à courre. Onschuldige reeën worden te paard opgejaagd en tenslotte afgepeigerd om het leven gebracht. Daarna wordt het dode lichaam recht overeind gezet. En vervolgens klikt er hoorngeschal ten teken dat de honden de prooi mogen verslinden.

Die honden, dat moet je ook weten, hebben een week niet te vreten gehad, dus de stukken vliegen om je oren. Aan het einde van die vreetpartij vegen de markiezen, baronnen en koningen hun gezichten traditioneel vol met bloed en keren voldaan als wauwwauw indianen huiswaarts, waar ze zich tot aan het einde van de dag klem zuipen. Zo gaat het er aan toe. Volgende week sterven er weer tien tot twintig reeën deze dood, die ik juist de markiezen, baronnen en koningen zou willen toewensen.

Ik wil er dus heen. Ik wil er ter plekke een historische dag van maken die de adel nog lang zal heugen. Je mag mee. Per man één blauw oog.

Meer vraag ik niet.