Zit u in Rotterdam te wachten op een standbeeld van Joop den Uyl?
Ik hoop van niet.
De jeugd weet trouwens niet eens meer wie hij was. Ik wel.
Joop was ’s lands grootste islamimporteur.
Joop was ongelovig, las geen Koran, ook geen bijbel. Joop las de boeken van Karl Marx en keek thuis Alice in Wonderland.
Joop was een lieve man. Mijn moeder zwoer blind op hem.
Hans Wiegel niet. Die vergeleek hem met Sinterklaas.
Kom maar binnen met je knecht is ook heel lang de rode vreugdezang geweest. Daarom zou Joop raar opkijken als hij ontdekte dat zijn feest in zijn familie nu zo verketterd wordt.

Iets anders.
Wilt u een standbeeld van Patricia Paay?
Ik wed dat als we onder grazige kunstenaars een prijsvraag uitschrijven we ons te pletter lachen om hun eerste concepten.

Beter daarom gewoon alsnog Faas Wilkes met een bal aan zijn voet op een sokkel op de nieuwe Coolsingel. Dat zou een stunt zijn.
Aan publiekslievelingen van vroeger wordt weinig gedaan. Zou het lukken?
Kansloos.
Rotterdam betaalde destijds al geen piek mee aan de verering van de oud Olympisch kampioen Bep van Klaveren, die na 28 uitverkochte bokspartijen in Madison Square Garden in New York de dollars opgestapeld in een kast had liggen, maar na twee mislukte huwelijken aan het einde van zijn leven berooid op een fiets door zijn stad reed. Het kunstkartel vond Bep te asociaal. Hij sprak over vrouwen in termen van temeiers.

Wel strooide Rotterdam met geld voor beelden waarvan niemand weet wat ze voorstellen. In alle gevallen staat er dan ook een bordje naast met de uitleg. Soms is het bordje pleite en de kunstenaar dood. Allemaal weggegooid geld.
U moet eens op uw gemak googlen naar beelden in Rotterdam. Ik wens u veel lol. De tinnef komt je tegemoet.

Ik moet bij beeldhouwwerken altijd aan Ernst Happel denken, de grote trainer van Feyenoord, die in zijn ADO-tijd de hond uitliet bij het beeld De Vrouw van Dirk Bus. Die vrouw bleek twee armen te missen. Ook haar hoofd kwam er bekaaid af. De klei was op. Maar Happels hond vond die vrouw weergaloos, want dat beest zag elke keer twee enorme heupen. Met de dag werd hij atletischer.

Het schijnt met beeldende kunst zo te gaan, dat als het kunstkartel een hele erge behoefte heeft om iemand in een of andere stadstuin te vereeuwigen, u er bijna vergif op kunt innemen dat dit beeld er komt. Kwestie van vergaderen, broodjes en hollen met de geit. Aan het eind van de middag wordt de opdracht tot beitelen verstrekt aan de meest populaire kunstenaar van de sociëteit. Als de islam in de raad blijft groeien, is het dus ondenkbaar dat er ooit nog een ouwe witte Rotterdammer wordt geboetseerd. Laatste kans.

Vorige week zag ik dat Vincent Karremans, de nieuwe lijsttrekker van de VVD, op zijn twitteraccount de beroemde oude Panorama-foto liet zien van allemaal Faas Wilkessen op rij. De wondervoetballer met rushes die alleen hij in huis had staat er in alle shirts van de clubs waarin hij heeft gespeeld. Die foto heeft jarenlang in de zijkamer gehangen van Wilkes ouderlijk huis aan de Soetendaalseweg.
Eindelijk een jong raadslid dat uit zichzelf de historie weet te waarderen.

Komt het beeld er nu alsnog?
Verdomd, ik begin weer moed te krijgen.