D66 staat volgens opiniemaker Maurice de Hond in Rotterdam op verlies. De Democraten dalen van zes naar vier. Partijleider Alexander Pechtold wordt daarmee gestraft voor zijn zwalkende referendabeleid. Vele vroegere D66-stemmers voelen zich geflest. Ongetwijfeld zal ook Pechtolds cadeau gekregen liefdesflat in Scheveningen de peiling ongunstig hebben beïnvloed en het is zelfs niet uitgesloten dat de obsessieve wijze waarop hij Thierry Baudet op de huid zit hem juist in Rotterdam kwalijk wordt genomen. Sinds de moord op Pim Fortuyn in 2002 ligt zelfs de schijn van demoniseren in deze stad gevoeliger dan elders in het land.

Er kleeft nog een tweede laag van ongemak aan D66. De kiesgerechtigde Rotterdamse leden schminkten vorig jaar alle raadsleden af die met Leefbaar in de coalitie zaten. Zelfs de begin januari plotseling overleden fractiemoeder Gerda Eeuwijk stond op een onverkiesbare plaats. Eigenlijk was Robin de Roon met zijn toegewezen zesde plek de enige die zonder gezichtsverlies op campagne kon. Maar ook hij dreigt nu het slachtoffer te worden van een interne afrekening voor de samenwerking met Leefbaar, dat naar de mening van de filiaaltop en misschien ook wel van die van Den Haag de coalitie te veel domineerde. Bovendien trof D66 ook nog de pech van een frontaal botsende fractiemening over de financiering van het nieuwe stadion met Jos Verveen (nu Stadsinitiatief) en viel D66-wethouder Pex Langenberg languit over de brokstukken van het treintje naar De Hoek.

Maar eigenlijk ging het al mis bij de interne kandidaatstelling voor het nieuwe fractievoorzitterschap in Rotterdam. In de eerste editie van het kandidatenboek bleek Samuel Schampers zichzelf iets te vorstelijk te hebben gepresenteerd. Hij schreef aan de 1200 leden dat hij in 2016 unaniem was gekozen als opvolger van de naar de Tweede Kamer vertrokken Salima Belhaj. In werkelijkheid was het een benoeming op basis van een ruime meerderheid. Typisch gevalletje van: megalomanie. Tegenstanders spraken er schande van: geschonden vertrouwelijkheid. Vrienden lachten het weg: foutje. Voor de Algemene Verkiezingscommissie niettemin een acute reden om het eerste kandidatenboek van de site te halen en door een gecorrigeerde te vervangen.

Het mythologiseren van het verleden werd Schampers vergeven. Maar toen vervolgens de Verkiezingscommissie de vier kandidaten voor het fractievoorzitterschap niet alfabetisch, maar bij loting, presenteerde en Said Kasmi de mazzelpik bleek te zijn, was die volgorde niet in de nieuwsbrief terug te vinden. Bovenaan stond toch Schampers. Kwestie van: op het juiste moment in de fractiekamer achter de computer je piketpaaltje slaan.

Tegenstanders van Schampers noemden het interne verkiezingsfraude. Anderen bagatelliseerden het tot apenrotsgedrag. Weer anderen maakten er cowboyhumor van. En het bestuur? Dat besloot naar de leden te zwijgen om verdere reputatieschade van het filiaal te voorkomen. Exemplarisch voor de slapstick: Schampers werd niet gekozen.

En nu? Zou D66 blij zijn met Said Kasmi, die als directeur a.i. van het landelijke Partijbureau van D66 alle tijd kreeg om na zijn benoeming tot fractieleider on tour te gaan? De new kid on the block heeft weinig sjoege van het harde debat, maar is inderdaad een innemende koffiedrinker. Aardig ook. Misschien wel te aardig voor het af en toe stinkende politieke buurttheater en het exorcisme van D66 in het bijzonder. In elk geval weet Kasmi welk ledendeel hem koos. Dat is het deel dat zich de laatste vier jaar het felst heeft verzet tegen de Rotterdamwet. Het is het D-deel dat Baudet verafschuwt en het oneens is met het islamstandpunt van Leefbaar Rotterdam.

Al z’n algoritmes heeft Kasmi nu op dat deel van zijn partij ingesteld.
De rest is toch al naar de VVD.