Nou lees ik weer dat er een opstandig rood meisje, dat waarschijnlijk geen verkering kan krijgen, een website start om Peggy Wijntuin van de Partij van de Arbeid in Rotterdam te assisteren bij het zoeken naar erfgenamen van hele slechte witte dooie mannen die vier eeuwen terug in het voormalige Nederlands Indië in een hangmat boven de sawa’s hingen en zingend hun eten lieten aanbrengen.
Rakkers.
De PvdA in Rotterdam heeft werkelijk ongelogen hele gezellige lui in haar midden: Miss Barbara. Rooie Co. En met Leo Bruijn moet ik nog steeds de kroeg in. Maar aan hun moderne denkbeelden zit een behoorlijk steekje los, hun leerlingen zijn obstinaat en verder heeft die partij natuurlijk een bord van z’n kop van heb ik jou daar.

Aan de andere kant, als een partij gaandeweg zó verkruimelt en met vijf luizige zeteltjes snikkend moet terugkijken naar de glorietijd toen m’n vrienden André van der Louw en Bram Peper er op hun slofjes vijfentwintig hadden, en je ziet niettemin anno 2018 kans om lachend, lobbyend en met één opruiend mailtje twee wethoudersposities uit de grabbelton te graaien, dan is dat voor de stemmende Rotterdammers natuurlijk God geklaagd, maar ik lach me wel het lazarus.

En dat zeg ik ook elke keer als ik Miss Barbara Kathmann zie bij Feyenoord. Zelfs de moslims in de Raad dansen naar haar pijpen. Het slimste meisje van de klas. Ook nog twee reebruine ogen. Daar zongen de Selvera’s vroeger een liedje over. Weet zij veel.

Samen met Peggy Wijntuin heeft ze nu in de spelonken van het stadhuis 200.000 euro geritseld om voor eens en voor altijd vast te stellen dat hele slechte witte dooie mannen vier eeuwen terug de boot namen om ver van huis te roven, te martelen en als er tijd over was onder de klapperboom een lekker nummertje te maken.
Schooiers.

Als scholier vond ik het een aanlokkelijk gezicht wanneer ik in plaatjesboeken zag hoe een ouwe koloniaal in een tandoe naar zijn prauw werd gedragen. Ik zag er geen kwaad in. Mij stond alleen de service voor ogen in die zalig wiegende hangmat, met daarboven een rieten dak om de brandende zon te weren. Soms was die hangmat bevestigd aan een lange stok, die dan weer op de schouders van twee sterke koelies rustte en dan zag je in de vaderlandse geschiedenisboekjes daarin een vestgemeste Hollander slingeren, die te lui was om te lopen. Zelfs jouwde ik me in die dagen als kind een ongeluk aan de sinaasappelkisten op het Noordplein en dat deed ik al evenzeer ten gunste van de rijken, dus ik zag het verschil niet zo. Eigenlijk vond ik mezelf veel treuriger. Ik torste de vracht als het vroor. Die koelie deed het warm op blote voeten.

Prima hoor om de foute geschiedenis er nog eens lekker in te wrijven. Niks op tegen. Behalve als die twee ton het valse begin zijn van een vergeten claim en een beeldenstorm.

Als de PvdA nu zo’n hongerige behoefte heeft om perse iets te willen uitzoeken, stop die poen dan in grondige research naar actuele haat-imams, onderdrukte vrouwen en toenemende onveiligheid, zodat onze nazaten over vier eeuwen niet hoeven gissen hoe het zo mis kon gaan in het Holland van de Selvera’s.