Nauwelijks was ik drie, vier passen de supermarkt uit, of ik dacht aan Hotel Homann. Waarom? Ik weet het niet precies. In het hier en nu is genoeg te beleven, al was het misschien juist daarom. Dat kan ik uitleggen.

Hotels in het oude Indië hebben verhalen. Komen en gaan van gasten, de muren die oren hebben, dansavonden en fuiven, schandalen en gezinsvakanties. Alles, alles. Dus toen ik jaren geleden naar Indonesië ging, wilde ik zoveel mogelijk in de oude hotels logeren. Om dichtbij de verleden tijd te zijn. Dus in Bandoeng was het een uitgemaakte zaak dat ik in Homann sliep, kamer aan de straatkant alstublieft. Het was een verlangen te herinneren waar ik niet zelf bij was, maar alleen de foto's van kende.

En nu is ook dat ver weg, het verlangen om in een vliegtuig te stappen en daarheen te gaan, waar misschien nog toegang bestaat tot herinneringen. Straks resteert van Corona misschien een aanhoudende twijfel, zoals dat destijds ook was in de choleratijd, een angst over een plotseling opvlammen, en hoe je dan veilig naar huis komt. De angst van: je kunt nooit weten. Het vanzelfsprekende van plannen is weg. Dat denken van: dit jaar, of anders volgend jaar.

Mogelijk was het er nooit, want alles is het leven is broos, maar het gevoel ervan was weldadig, een wereld die openlag, we hoefden er alleen maar heen te gaan.

Dit is de week van 4 en 5 mei, beladen dagen, vol herinneringen en weemoed en ook verdriet. Er zijn verhalen en foto's en ik denk aan die tijd in Indië waar de oorlog doorwoedde en daarna nog langer duurde, en daarna vaak in de families doorging, van de ene generatie op de andere. Als ik iemand voor de eerste keer spreek, is het gewoon om te weten in welk kamp de ander zat, of juist Buitenkamper, en waar en wanneer, dat hoor je niet van degenen die in Nederland waren. Oorlog is oorlog en toch is het elke keer weer anders.

Op 4 mei ben ik elk jaar twee minuten stil, dan kijk ik naar de Dam en de mensen. Op 5 mei vind ik het  niet helemaal de bevrijdingsdag van het koninkrijk der Nederlanden, want Indië was nog niet bevrijd.

Vermoedelijk dacht ik daarom opeens aan Hotel Homann, vooral in de jaren 1930, met de legendarische dansfuiven, uitstekende muziek, goedgeklede mensen, de ambiance was uitstekend, en iedereen dacht dat het altijd zo zou blijven.

https://www.indischeschrijfschool.nl