In mijn vorige verhandeling schreef ik van wie ik zoal excuses wil. Sommigen reageerden met de opmerking dat ik het leed, dat nog dagelijks door mensen gevoeld wordt, bagatelliseer. Ik ben echter niet over één nacht ijs gegaan De gevolgen van het handelen door diverse niet-Nederlandse en Nederlandse groepen in het verleden beïnvloeden me nog steeds en roepen negatieve gevoelens op bij mij en bij vele andere slachtoffers.

Neem de Italianen. De Romeinen ontdekte ons gebied dat in die tijd t’Ho(ut)land heette. Deze naam geeft al aan waarmee ons land bedekt was: met hout. De Romeinen begonnen als eerste met enorme kap. Voor hun woningen, schepen en de bewallingen van hun forten. Ze hebben daarmee kale plekken veroorzaakt die tot op heden niet zijn herbebost zijn: gevolg veel CO2 in onze lucht, waardoor mijn milieubelasting omhoog gaat. Daarbij hebben ze rivieren verlegd zodat we nu nog heel verwarrend opgescheept zitten met twee IJssels (o.a. De Hollandse) en twee Rijnen. Ik heb het er als zeiler knap moeilijk mee gehad en andere wanhopige watersporters regelmatig de (vaar)weg moeten wijzen.  

De Spanjaarden en het Vaticaan hebben het zó bont gemaakt, dat ik ben opgegroeid met een te grote scepsis ten opzichte van ons Katholieke volksdeel. De verzuilde samenleving heeft veel leed veroorzaakt. Ik mocht niet met “Roomse” meisjes omgaan en moest op zaterdag gaan voetballen om niet op zondagmiddag tegen een Katholieke vereniging te hoeven spelen. Vandaar dat ik als jonge man iedere zaterdagavond na het voetballen naar de kroeg kon gaan en nu nog zit opgezadeld met vaak een te grote dorst. Mocht ik ooit naar de AA gaan, dan gaat de rekening naar de Spaanse ambassade.

De Fransen hebben schuld aan het feit dat ik jarenlang werd gekweld met Franse les. Terwijl het Frans ondertussen een soort tweederangs taal is geworden zijn generaties kinderen – onder wie mijn eigen (klein) kinderen - verplicht geweest die verschrikkelijke grammatica en dat moeilijke idioom te doorgronden. Het logische equivalent: Spaans, is ook al om duidelijke redenen (zie hierboven) afgevallen. Gevolg Spanjaarden kunnen me niet begrijpen en Fransen willen me niet begrijpen.

De Russen, die de Duitsers vrij spel gegeven hebben door hun niet aanvalsverdrag zijn mede verantwoordelijk voor het feit dat ik opgegroeid ben met een hekel aan Duitsers en vermoeid werd met ellelange verhalen over de oorlog. Zo vermoeiend en ingrijpend, dat ik er uiteindelijk volkomen tegen mijn zin, maar mijn beroep van heb gemaakt; eigenlijk had ik piloot of dierenarts willen worden. Daarbij ben ik geboren op 4 mei. Als kind heb ik zwaar geleden - traumatisch bijna - onder het feit dat juist mijn verjaardag een dag van nationale rouw is. Tot zo ver reikt het tekenen van een niet-aanvalsverdrag! Bedankt Stalin en Molotov!

Over de Nederlanders, die als onderdeel van de landadel of stammende uit een regentenfamilie onze voorouders veel onrecht hebben aangedaan kan ik niet uitgeschreven raken. Het door hen veroorzaakte onrecht heeft in mijn geval geleid tot een volkomen verkeerde politieke keuze in mijn jeugd.  Ik ben zelfs enige jaren lid geweest van de PvdA. Soms droom ik nog wel eens over die periode en word badend in het zweet wakker. Na het zien van een programma van (linkse) politieke partijen durf ik eigenlijk niet te gaan slapen. Die prille negatieve politieke ervaring heeft me ook kopschuw gemaakt voor politieke partijen, zodat ik in uiterste nood, maar voor mezelf ben begonnen. Veel te laat om er een lekkere betaalde functie aan over te houden.

Maar wat het meest aan me vreet is het feit, dat ik ondanks die vele externe struikelblokken in mijn maatschappelijke carrière, toch redelijk terecht ben gekomen: Leraar op het voortgezet onderwijs en zelfs gemeenteraadslid.  Ik kan dus helaas al die beren op het pad van mijn ontwikkeling niet gebruiken als excuus voor maatschappelijk falen.

Misschien is die afgunst wel de oorzaak van mijn cynisme. Het lijkt me heerlijk om als er iets niet helemaal naar wens gaat, daar anderen de schuld van te kunnen geven. Al zijn ze al eeuwenlang dood.