“ History is fun” is een bekende uitspraak van de Engelse historicus Taylor.

Voor mij heeft hij gelijk, want ik heb bestudering van het verleden altijd met veel plezier gedaan. Ik blijf ermee bezig.

Zo heb ik mijn leerlingen ook altijd een spannend verhaal voorgeschoteld in de hoop belangstelling voor mijn vak te wekken. Eén van mijn opvolgers is ook – ben er trots op – een oud leerling.

Het is soms ook leuk om geschiedenis op te rakelen. Het bezwaar dat Groen Links maakt tegen een stedenband met Sjanghai werkte op mijn lachspieren. Geschiedenis vraagt ook om zelfreflectie, als dat collectief ontbreekt, is dat – in ieder geval voor mij – lachwekkend. 

Toen ik als student in de Rotterdamse havens werkte hadden we soms het geluk dat er een schip uit China afmeerde. Er volgde dan een grappig ritueel: matrozen liepen naar de railing en begonnen met het rode boekje van Mao zwaaiend naar ons te scanderen en uit het boekje te citeren. Wij waren in hun ogen natuurlijk slachtoffers van kapitalistische uitbuiting. Ze hielden ons onverstaanbaar een alternatief voor.

Soms mochten er een paar aan wal en die deelden dan boekjes en speldjes uit. Ik heb er nog één bewaard, omdat ik toen al besefte dat die Chinese matrozen geschiedenis maakten en geschiedenis zouden worden.

Mao heeft zich in die periode tot een bijna goddelijke status laten verheffen (vergelijk Noord Korea nu) en maakte van zijn status gruwelijk misbruik door campagnes op te zetten, die de levensstandaard moesten verhogen zonder een concessie te doen aan het kapitalistische systeem. Die campagnes hebben miljoenen de dood ingejaagd. De hele wereld keek met afschuw toe; op een klein deeltje van die wereld na, zoals sommige Maoïsten in ons land.

Eén ervan is herhaardelijk in Dagblad010 in verband gebracht met de trieste geschiedenis van Pim Fortuyn en staat - hoe bestaat het in Rotterdam - aan de basis van de huidige coalitie. 

In tegenstelling tot de Sovjet Unie is in China nooit een soort veroordeling achteraf gekomen. Is Stalin drie jaar na zijn dood verketterd in de Sovjet Unie; in China wordt Mao nog steeds vereerd. Sterker nog: het is zijn communistische partij, die nog steeds de lakens uitdeelt en Mao is en blijft een held.

Communisten in Nederland hebben altijd – tegen beter weten in – alle gelijkgestemde landen ter wereld bejubeld. Door de CPN (Nederlandse communisten) werd een gematigder koers gevaren ten opzichte van China, maar de bewondering bleef.

Na de ondergang van het Oostblok en daarmee de openbaring van de vele – door de CPN dus bejubelde - misstanden is het even stil gebleven en besloot men mee te doen met de fusie tot Groen Links. Van diehard communisten in één jaar milieuactivisten: Het kan verkeren.

Groen Links zit dus met een erfenis. Uitgerekend dat Groen Links wil nu boos doen tegen Sjanghai, want China onderdrukt Oeigoeren.

In China hebben miljoenen het leven gelaten zonder ook maar één kritische opmerking van Mao’s aanhangers in ons land. Sterker nog: nadat maoïst Pol Pot zijn eigen bevolking in Cambodja bijna uitroeide bleef het in communistische kringen vrij rustig. Gelukkig is er nu kentering gekomen, in ieder geval in de hoofden van de Rotterdamse ex-communisten.

Ze verzetten zich tegen de onderdrukking van de Oeigoeren en dat is volkomen terecht, maar waarom niet tegen de al decennia durende onderdrukking van Mongolen, Tibetanen en andere Chinese minderheden? De Tibetanen hebben zelfs een invasie meegemaakt en leven eigenlijk nog steeds in bezet gebied? De anderen mogen hun eigen taal niet gebruiken en moeten hun geloof in het geheim belijden.

Dus dat de kameraden in Rotterdam nu eindelijk gaan inzien dat kritiek op onderdrukking logisch is, vraag ik me af waarom juist in China en niet in Noord-Cyprus, West Sahara of Koerdestan? Beseffen ze niet dat hun kader voor een deel uit oud aanhangers van het Chinese regime bestaat ?

Hoe kunnen ze geloofwaardig blijven als ze weten dat hun fractievoorzitter in de senaat Pol Pot Rosenmöller ooit Mao bejubeld heeft?

Pas als ze die eruit trappen ga ik ze misschien geloven.