Hierbij moge ik u beleefd verzoeken onderstaand bericht in uw blad op te nemen. Bij voorbaat zeg ik u hartelijk dank. Hoogachtend, de Rector, Drs. J. Nagelsmit.

Het persbericht van 7 juni 1971 hangt al jaren ingelijst aan mijn muur. Aan de Haagse scholengemeenschap Simon Stevin was ik geslaagd voor het eindexamen Havo. Net als een stuk of 150 andere jongens en meisjes van wie ik de meesten, corona volente, nog steeds zie op onze jaarlijkse StevinSlok.

De uitreiking van het diploma stelde weinig voor. Je kreeg een A4’tje met je naam en het woordje Geslaagd erop van de rector, plus zijn slappe handje en dito cliché ‘Succes in je verdere leven’. Vrienden en vriendinnen wachtten op elkaar en gingen een patatje-mét halen op de Leyweg. Of met de Kreidler of de Puch naar het huis van de een of de bungalowtent op camping Ockenburgh van de ander. Of naar het strand van Kijkduin of De Savornin Lohmanlaan. Of de speelweide in het Zuiderpark. Met Exota, Riedel en Rivella, balen Golden Wonder chips en zakjes Treets, en een enkel ondeugend jointje. En uiteraard een transistor radio. Want zonder muziek was het leven toen ook al zinloos.

Elke dag anno nu staat bij mij de digitale radio aan. Meestal op Veronica 192. Daar draaien ze de complete programma’s van toen, de jaren ’60 en ’70 komen er integraal voorbij. Met Jan van Veen, Tineke, Rob Out, Joost den Draaijer, Lex Harding en al die andere dj’s. En met de eeuwige groten der aarde, van de Beatles en de Stones tot de Byrds en de Doors en van Bob Dylan en Neil Young tot Supersister en de Shoes. Dat ik tussen al dat prachtigs af en toe onderuit word gehaald door tenenkrommers als Corry en de Rekels (Huilen Is Voor Jou Te Laat) en de Heikrekels (Waarom Heb Jij Mij Laten Staan), neem ik maar op de koop toe.

Ook de originele reclames komen voorbij op Veronica 192. Zodat je hoort hoe Herman Kuiphof en Johan Cruijff de borrels van Florijn aanprijzen. Dat talloze sigarettenmerken roepen hoe gezond ze zijn. Hoe Kees van Kooten en Wim de Bie komisch bijbeunen voor Kodak. De dertig cents voordeel die je op een pak Omo kunt scoren. Dat Jos Brink ons probeert te enthousiasmeren voor modeblad Pompidou. En dat je al voor 435 gulden een Vespa Ciao kunt kopen.

In deze tijd van het jaar raken de oude Veronica-radioprogramma’s me nog meer dan ze al deden. Als er weer zo’n heerlijk nummer voorbij komt – terwijl ik dit typ: Never Marry A Railroad Man van Shocking Blue, met de veel te vroeg overleden bassist en Stevinner Klaasje van der Wal – zie ik mezelf weer met mijn schooldiploma. Vrij, zorgeloos en onbevangen. En met eindeloos veel toekomstmogelijkheden, want we konden allemaal overal zó aan de slag.

Maar hoe zit dat met de geslaagden van vandaag? Hoe vrij, zorgeloos en onbevangen zijn zij? Waar kunnen zij aan de slag? Ik wil niet de pessimist uithangen, maar de Nederlandse economie ligt op z’n gat en deskundigen beweren dat we nog wel een jaar of drie in de shit zullen zitten. Dus kansen voor jongeren? Duh… waar dan?

Wat ik zou doen als ik geen ouwe lul was maar een zojuist geslaagde jongen of meisje? Eerst lekker op vakantie gaan. Zo lang en ver mogelijk. En serieus nadenken. Als het werk niet voor het opscheppen ligt, kun je twee dingen doen. Zelf iets bedenken en ondernemer worden. Of doorleren. Daar zelf de vruchten van plukken als er straks wél weer volop kansen zijn. En Nederland uitgesteld laten meeprofiteren van wat je allemaal kunt en hebt bijgeleerd.