De onderwijsstaking ging dus door. De docenten waren super ontevreden over het akkoord dat vlak voor het weekend naar buiten kwam. Gelijk hebben ze.

Er voltrekt zich een ware onderwijscrisis in ons land. Overvolle klassen, een leraar is nauwelijks te vinden. De werkdruk is te groot, het salaris is te laag. Terwijl steeds meer problemen op het bordje van de leraar worden geschoven. En dan kan je als beginnend docent nog geen eens een betaalbare woning vinden.

Het lerarentekort moet topprioriteit zijn en dat betekent: boter bij de vis. Arjen Lubach maakte er een hilarisch, maar ook voor het kabinet beschamend item over. Zijn t-shirts met #toprioriteit vlogen de toonbank over.

Het kabinet leek heel even over de brug te komen met 400 miljoen. Maar het was een dooie mus. Incidenteel geld extra. Geen docent gaat daar iets van zien: welke schoolbestuurder geeft nu extra salaris om dat over twee jaar weer af te pakken? Een leraar staat niet incidenteel voor de klas, maar elke dag jaar in jaar uit. Het lerarentekort vraagt om een structurele aanpak en verbetering.

In de grote steden is bovendien het lesgeven op veel scholen een stuk zwaarder, het salaris is even karig. De gevolgen? Een simpel feit: waar meer dan 75 procent van de leerlingen een niet-westerse achtergrond heeft, is het lerarentekort vijf keer zo groot. Zo worden de zwaksten het hardst getroffen door de onderwijscrisis en creëren we onze eigen maatschappelijke problemen. Dit akkoord is geen topprioriteit, maar nalatigheid

Alle kinderen hebben recht op een leraar. De leraar heeft recht op een beter salaris. Dat vraagt solidariteit van de samenleving en daadkracht van het kabinet. Het kabinet denkt dat met tijdelijk extra geld het wel zal overwaaien, ze slaan de plank volledig mis en dat hebben we ze vandaag duidelijk gemaakt!