Het centrum van Rotterdam heeft van oudsher een grote aantrekkingskracht op ons. Vroeger vanwege de warenhuizen en tweemaal per week de markt (mart), tegenwoordig ook door een veelvoud aan horeca met gezellige terrassen.

Oudere Rotterdammers komen er graag, ook ouderen die minder goed ter been zijn. We gaan lekker stadten, zeggen ze in Rotterdam.

De nieuwe, jonge wethouder Karremans van Buitenruimte zou meteen op veel bijval bij de ouderen kunnen rekenen als hij een vracht zitbankjes liet aanrukken. Laten we daar eens mee beginnen. Geen idee of ze in een loods op voorraad staan, maar we hebben er zeker een paar honderd nodig.

Nee, niet aankomen met het angstsofisme dat ze uit veiligheidsredenen niet geplaatst worden omdat de jeugd er rondom zo irritant samenschoolt. Dat zou een zwaktebod zijn. Dat betekent namelijk dat we dus onder die druk allang bezweken zijn.

En nu ik het toch over veiligheid heb. Je houdt soms je hart vast als ouderen in het centrum de weg oversteken. Niet vanwege de auto’s – wat onze mobiliteitswethouder misschien graag zou lezen – maar juist vanwege haar fietsers. Ouderen, wel of niet goed ter been, zijn in de stad namelijk loslopend wild en niet tegen de kriskrassende fietsers opgewassen.

Nee, ik ben niet tegen de fiets. Ik fiets zelf ook. Elke dag. En graag. Misschien niet zo graag als onze mobiliteitswethouder, maar graag genoeg om het iedereen aan te raden die het kan. Maar dat weerhoudt me niet om me mateloos te ergeren aan de fietsaso’s en onopgevoede scooterjeugd, die af en toe zelfs de trottoirs tot hun pistes maken.

Misschien kan de nieuwe, jonge wethouder Karremans, die terecht en met veel bravoure in de hotspotstraten van Rotterdam de patserauto’s bestreed, zijn vrouwelijke collega Bokhove nog één keer lief aankijken en met een verleidelijk scheef hoofd vragen of zij óók de pastserfietsers en de patsers op de scooters in haar laatste zes bewindsmaanden de les wil lezen. Hun asociale rijvaardigheid is namelijk vaak bij de beesten af.

50Plus zou haar dankbaar zijn.