Na elf officiële wedstrijden met wisselende resultaten kan één conclusie inmiddels met zekerheid worden getrokken: Feyenoord gaat een rampjaar tegemoet. Af en toe zal de ploeg misschien boven zichzelf uitstijgen, maar Feyenoord mag zijn handen dichtknijpen als het aan het einde van de rit in de competitie als derde gaat eindigen. Het team is labiel, breekbaar en broos. De mentaliteit en wedstrijdinstelling laten zwaar te wensen over.

Schotse media schreven afgelopen week na het smadelijke verlies bij Rangers FC dat zij medelijden hadden met trainer Jaap Stam. Het spelersmateriaal is kwalitatief van onvoldoende niveau, bedoelden zij hiermee te zeggen. De rol van Stam zelf bleef hierbij onderbelicht. De onervaren trainer krijgt de boel maar niet aan het voetballen. Bovendien maakt de trainer vaak onbegrijpelijke keuzes.

Om met dat laatste te beginnen: Sam Larsson, die wedstrijd na wedstrijd opzichtig faalt, krijgt telkens opnieuw een basisplaats. Tegelijkertijd krijgt het supertalent Marouan Azarkan nauwelijks speeltijd, en zit ook een attractieve speler als Luis Sinisterra onnodig vaak op de bank. De zeer matig presterende Luciano Narsingh mag keer op keer in de basis starten, terwijl de veelbelovende spits Naoufal Bannis op zijn best een keertje mag invallen. Het is niet te volgen.

Dat de ploeg mentaal zo zwak is, heeft mede te maken met de keuzes van Stam. Met spelers als Larsson en Narsingh win je de oorlog niet. Dat zijn mentaal zwakke voetballers die al snel het koppie laten hangen en die zéker niet in staat zijn om zich op karakter in een wedstrijd te knokken.

Veelzeggend was een moment bij Rangers, diep in blessuretijd bij een stand van 1-0 voor de thuisploeg. Narsingh kreeg een tikkie, met nog een halve minuut of minder op de klok. In plaats van snel op te staan, zodat het spel verder kon, bleef hij liggen rollen op het veld omdat hij blijkbaar een pijntje voelde. Daardoor kon de vrije trap niet direct worden genomen, en verspeelde Feyenoord kostbare tijd in zijn poging er een slotoffensiefje uit te persen. Het is Narsingh ten voeten uit.

En dan is er nog Steven Berghuis. Hij zou dit seizoen de grote man gaan worden. Zijn contract werd deze zomer opengebroken en fors opgewaardeerd. Naar verluidt verdient hij nu 2 miljoen per jaar. Maar de grote meneer Berghuis speelt over het algemeen heel, heel matig. De rol die Feyenoord voor hem in gedachten had, de man die wel even het voortouw zou gaan nemen, maakt hij tot dusver absoluut niet waar. Berghuis blijft toch vooral een speler met een heel groot ego die bovendien óók al niet over de mentaliteit beschikt om flink de beuk erin te gooien als het in een wedstrijd even tegenzit.

Tegen Emmen leverde Feyenoord zondag zijn zoveelste wanprestatie in dit nog prille seizoen. Het werd 3-3, omdat invaller Jens Toornstra in de 96ste minuut met een verwoestend schot nog de gelijkmaker wist binnen te knallen. Feyenoord stond toen al even tegenover tien man, en het mocht van geluk spreken dat die 3-3 nog viel. Dat zegt alles, tegen een tegenstander als FC Emmen, die zondag grote delen van de wedstrijd “gewoon” beter was. Tot overmaat van ramp maakte de miljoenenaankoop Marcos Senesi een ontluisterend debuut.

Waar gaat dit in vredesnaam eindigen?

De journalist Boudewijn Warbroek (1963) bezoekt wedstrijden van Feyenoord sinds 1975. Hij werkt als vrijwilliger voor supportersmagazine Hand in Hand en Stadion Sport Nieuws, en schreef mee aan ruim tien boeken over Feyenoord.