Wisselvallig en teleurstellend. Dat zijn de kwalificaties die van toepassing zijn op het seizoen van Feyenoord. En toch, hoe tegenstrijdig het ook klinkt: het huidige Feyenoord heeft de potentie van een kampioensploeg.

Gek om te schrijven dat deze spelersgroep de kwaliteiten heeft om kampioen te worden. De achterstand op landskampioen PSV bedraagt immers zeventien punten. En Feyenoord eindigde ver beneden zijn stand, op een vierde plek. Maar in de slotfase van de competitie kwam de ploeg eindelijk in zijn normale ritme. De laatste acht competitiewedstrijden werden allemaal gewonnen. Te laat natuurlijk. Maar acht overwinningen op rij; dat zijn cijfers van een kampioenskandidaat. Als Feyenoord eerder in het seizoen een dergelijke serie zou hebben neergezet, had het zich zeker kunnen mengen in de titelstrijd.

Wat vooral opviel in die laatste weken: het gemak waarmee werd gewonnen. Zonder groots te spelen werd de ene zege na de andere geboekt. Stoïcijns. Zakelijk. Zelfverzekerd. Weinig kansen weggevend, zelf veel kansen creërend. Natuurlijk, er was genoeg aan te merken op het spel. Maar de manier waarop telkens werd gewonnen, deed zelfs een beetje denken aan het voorgaande kampioensseizoen. Ook toen was het speltechnisch niet altijd top. Maar de resultaten waren dat meestal wel. Precies zoals in de afgelopen weken, dus eigenlijk.

Er valt een duidelijke parallel te trekken met het seizoen 2015-2016. Toen kwam Feyenoord in een vrije val, en wist het negen wedstrijden op rij niet te winnen. Maar de ploeg herpakte zich, finishte met een indrukwekkende reeks competitieoverwinningen, en veroverde tussen de bedrijven door de KNVB-beker. Dat doet heel sterk denken aan het nu afgesloten seizoen, waarin na talrijke teleurstellingen in de competitie óók de beker werd gewonnen.

In de zomer van 2016 ontstond binnen de spelersgroep het besef: als we bij elkaar blijven, kunnen we meedoen om het kampioenschap. Met Steven Berghuis en Nicolai Jørgensen werden twee gerichte versterkingen aangetrokken. Verder bleef de spelersgroep intact. En de rest is geschiedenis, zoals dat dan zo mooi heet.

Als Feyenoord de huidige spelersgroep bij elkaar zou kunnen houden, zou het komend seizoen zonder twijfel hoge ogen kunnen gooien. Alleen verschilt de situatie sterk met die van twee jaar geleden. Ten eerste beschikte Feyenoord in 2016, in tegenstelling tot nu, over veel spelers die voor het eerst in hun loopbaan kampioen konden worden. Dat zorgde bij hen voor een extra prikkel. Daarnaast is er nu een aantal spelers dat serieus een transfer overweegt. Nicolai Jørgensen, bijvoorbeeld. Maar ook Tonny Vilhena en Karim El Ahmadi, twee van de drijvende krachten op het middenveld. Als deze drie bepalende spelers daadwerkelijk vertrekken, moet Feyenoord in feite grotendeels opnieuw beginnen.

Technisch directeur Martin van Geel doet er verstandig aan om alles op alles te zetten om de huidige groep bij elkaar te houden. Hij heeft goud in handen. Als individuele spelers kunnen worden doordrongen van de serieuze kans op nieuw succes, zijn zij wellicht over te halen tot een langer verblijf in Rotterdam. Zeker als ook Robin van Persie zou besluiten om er nog een jaartje aan vast te plakken. Daar zou weleens veel vanaf kunnen hangen.

 

De journalist Boudewijn Warbroek (1963) bezoekt wedstrijden van Feyenoord sinds 1975. Hij werkt als vrijwilliger voor supportersmagazine Hand in Hand en Stadion Sport Nieuws, en schreef mee aan ruim tien boeken over Feyenoord.