Op internet gaan we helemaal los. Ongeremd vertellen we precies wat we er van vinden, ongenuanceerd wordt de ene belediging na de andere aan de openbaarheid toevertrouwd. Tja, moet toch kunnen, want de vrijheid van meningsuiting is toch het hoogste goed? Het summum van onze vrije democratie?

In het pre-digitale tijdperk had je het geschreven woord. De ganzenveer werd kroontjespen en die werd weer opgevolgd door de vulpen en de balpoint. Eigenhandig een brief schrijven was telkens het parool. Daar ging heel wat tijd in zitten. Zoveel tijd, dat de ergste verontwaardiging al aardig gezakt was. Vaak ebde de lust om in actie te komen weg. Och, laat maar zitten, waar maak ik me druk om……

Later kwam de schrijfmachine. Elk foutje leidde tot ongemak, tipp-ex en correctielak stonden paraat. Elke foutje kostte tijd. Weer later kwam een moderne elektrische typemachine waarbij je fouten in de laatste twee regels kon herstellen. Een hele vooruitgang.

Maar nog steeds moest het hele zaakje handmatig afgewerkt worden. De brief moest nog steeds in een envelop, de postzegel gekocht en geplakt. Zelfs moesten we naar de brievenbus om de envelop te posten. Veel werk, tijdrovend bovendien en het kostte geld.

Veel klachten of opmerkingen bleven zo ongeschreven.

Maar nu is alles anders. Geen tijdverslindende barrières meer. Gelijk op de digitale pedalen, de tweets vliegen het internet op voor we er erg in hebben. WhatsApp, Facebook, Instagram en wat al niet meer. De hele wereld mag het weten en dat liefst zo snel, liefst zo hard en ongenuanceerd mogelijk. De verontwaardiging over het handelen van anderen is groot. Als je dan de verschillende reacties op eenzelfde gebeurtenis op een rijtje zet, zie je hoe tegengesteld de meningen vaak zijn. Bizar!

Maar vergeet men dan niet om zelf eens in de spiegel te kijken? Als ik om me heen zie wat er allemaal fout gaat in onze samenleving, dan ben ik geneigd om te zeggen: doen. En gauw ook. Wie ben ik, hoe handel ik? En welke bijdrage lever ik aan het reilen en zeilen van onze maatschappij?

Om met een variant op een uitspraak van een Amerikaanse president te spreken: niet denken wat kan mijn land voor mij betekenen, maar ik voor mijn land.

Als we allemaal naar onszelf zouden kijken, dan is niet de vrijheid van meningsuiting het hoogste goed, maar het respecteren van de integriteit van de medemens. Want het oude gezegde geldt nog steeds: Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.

Ik wens u een veilige jaarwisseling en een goed 2019.