Gezien dinsdagavond? Die blij makende reportage uit Israël waar ouden van dagen in seniorenhuizen eindelijk weer gezamenlijk aan één tafel konden eten omdat hun premier Netanyahu zo snugger was om voor het vaccin van Pfizer beduidend meer te betalen dan die koopmankak in Europa.

Je kan over die joodse inkoopkunst van alles van vinden, zelfs dat het onbeschaamd egoïsme is, maar het beeld uit Tel Aviv dinsdagavond was in elk geval een stuk prettiger dan dat rond die zware incassojongens van Viruswaarheid.

Viruswaanzin zei de rechter per ongeluk. Zelfs dat compliment werd door hun jurist Jeroen Pols gezien als vooringenomenheid. Wat een engerd. Zou die man nog een vader hebben? Een moeder? Of is hij, mochten ze nog in leven zijn, met hen zó pijnlijk gebrouilleerd dat hij meteen maar op alle oudjes z’n gram haalt?

En dan die Willem Engel. Zoon van een krottenkoning in een wereld van deurwaarders, knokploegen en kortgedingen. Engel.

Wat een naam voor een jongeman die dinsdag na de eerste uitspraak van de voorzieningenrechter gewetenloos de kachel aanmaakte met 50+ en opriep om ’s avonds op alle pleinen in Nederland te gaan huggen en hossen om aan te tonen dat corona een verzinsel is.

Minstens zo erg was dat hij in deze verkiezingsperiode die zingende dominee Kees van der Staaij van de SGP aan een plotseling platform hielp. Hij had de zoveelste coronazeperd van dit kabinet toch maar tijdig aangetoond. Tijs van den Brink zei nog net niet dat God het toch maar behaagd had om Kees als campagneleider in handen te spelen van deze Engel, maar het scheelde weinig.  

Het meest onuitwisbare dat Mark Rutte na tien jaar heeft nagelaten is de bezuiniging op de zorg. De pijn zie je terug in de garderobe van Ernst Kuipers van het Erasmus MC. De directeur heeft zegge en schrijve één blauw kostuum.

In die armoe roepen gekken dus: I have a dream.
Hoeveel van die staatsgevaarlijke dwazen hebben we sinds de opkomst van Paul Rosenmoller in de loop der jaren al niet moeten dulden en hoeveel hebben we er nog te gaan?