Het volgende verhaal is pure fictie...
Een wethouder vertrekt, omdat hij een geheim document aan de media heeft gelekt. Hij dient zijn ontslag in bij burgemeester en wethouders.
Zij aanvaarden het ontslag, maar twijfelen, opvallend genoeg, of het geheime document eigenlijk wel geheim is.
B en W vinden het heel belangrijk om die twijfel weg te nemen. Zij schakelen daarom een onderzoeksbureau in, uurtarief oplopend tot 350 euro, om te beoordelen of het gelekte document al dan niet toch openbaar is.

Er zijn twee opties
1. Het geheime stuk is geheim.
Consequentie: B en W moeten aangifte van verdenking van een ambtsmisdrijf doen bij de politie. De gemeente stopt de uitbetaling van wachtgeld aan de wethouder. De man loopt kans op, in een zwaarste geval, een gevangenisstraf.
2. Het geheime stuk is openbaar.
Consequentie: de afgetreden wethouder gaat vrijuit. Zijn ontslag ongedaan maken, is geen optie meer. Maar een mooie, nieuwe baan zal niemand hem nog langer misgunnen. Happy end.

De uitkomst van het onderzoek - bijna klaar - is tevens belangrijk voor een gemeenteraadslid. Zij heeft, naar verluidt, ook meegedaan aan de lekaffaire. In het onderzoek wordt haar rol nu bekeken. Wordt het geheime document openbaar verklaard, dan treft haar geen enkele blaam. Lastig wordt het daarentegen als de onderzoekers onverhoopt toch menen te moeten vinden dat dat gelekte stuk geheim is.

Tot slot
De uitkomst van het onderzoek is ook nog belangrijk voor een andere, nog zittende wethouder. Hem wordt verweten, dat hij op de hoogte moet zijn geweest, dat er zou worden gelekt. Hij hoopt natuurlijk op ‘optie 2’.
Want valt het iemand te verwijten, dat hij niets doet wanneer er niets aan de hand is? Niets natuurlijk.

De moraal
Niemand wil graag in een stad wonen, waar dit soort fictie zich in het echt afspeelt. Die 7000 euro of nóg meer, die dat onderzoeksbureau straks gaat declareren, zal niet de boeken ingaan als een nuttige aanwending van gemeenschap