Onze huisfilosoof Karl Marx zei het al: de filosofen interpreteren de wereld verschillend, maar het komt er op aan deze te veranderen.

Het college van B&W in Rotterdam heeft twee gezichten. Een sociaal en een liberaal gezicht. Is er naast nieuwe energie ook synergie in dit college opgewekt? Ik weet het niet. Soms lijkt het erop dat men elkaar tegenwerkt.

Voor de SP maakt dit college het ook niet makkelijk. Keihard oppositie voeren omdat er helemaal niets van deugd willen we niet. Er zitten immers goede elementen in dit beleid en in het college zelf. Voorbeelden daarvan zijn de programma’s “Reset” en “Uit de knoop”. Maar ook de werkleerakkoorden en de positieve bejegening naar uitkeringsgerechtigden stemt ons positief.

De bestrijding van bijstandsfraude zal streng maar zeker ook rechtvaardiger gaan. De klopjacht op mensen met een uitkering is gestopt en in plaats van deze mensen te isoleren worden ze er weer bij betrokken. Het programma “Relax dit is Rotterdam” zien wij ook als een goede start naar een ontspannen samenleving binnen onze mooie gemeente.

Maar ik wil het in dit kader ook hebben over de kansenongelijkheid. Daar waar de Rotterdamse SP-fractie de multiculturele samenleving erkent als verrijkend, benaderen anderen het nog te vaak als een beperking! Een multiculturele samenleving komt niet alleen tot bloei door organische groei, maar heeft ook stevig beleid nodig. Met slechts een schamele 100.000 Euro op een begroting van 3.5 miljard voor discriminatiebestrijding, lijkt de integratienota slechts een wassenneus.

Wijkteams

Ook hebben we zorg om de wijkteams. Wijknetwerk en de wijkteams dienen als een soort web om signalen op te vangen, passende zorg aan te bieden en daar waar nodig door te verwijzen naar specialistische dienstverleners. Maar we worstelen nog steeds met te lange wachtlijsten, een flinke toename van zorgvragen, hoge personeelsverloop, gebrek aan expertise, te veel politieke regie en bureaucratische verstikking.

Er is dus werk aan de winkel. Nog te veel Rotterdammers raken tussen wal en schip, stapelen problemen op door te lang op wachtlijsten te staan en krijgen nog te vaak onnodige in plaats van passende zorg. 

De zorg is nog steeds te duur, onoverzichtelijk, klantonvriendelijk en er is sprake van slechte betaling aan de medewerkers. Er zijn wachtlijsten, meldingen die niet serieus worden genomen, onheuse bejegening, pillenpropperij en steeds meer zorgmijders.

We hebben te maken met ouderen die eenzaam zijn, met overbelaste mantelzorgers, huizen van de wijk die worden gesloten of in een sterfhuisconstructie gedaan. Het doet me pijn om te zien dat er zoveel belastinggeld gaat naar ondernemers die er niets van bakken, maar wel heel veel (belasting) geld opstrijken.

Voorbeeld: de gemeente betaalt zo’n 22 euro per uur voor huishoudelijke hulp. Maar de medewerker krijgt daarvan slechts 9 tot 10 euro. De uitvoerende professionals en medewerkers ergeren zich groen en geel aan die praktijken. Daarom wil ik nog in deze collegeperiode meer zorgcoöperaties in Rotterdam zien. Coöperaties waarbij de medewerkers het heft in eigen hand nemen. Liefst nog samen met de cliënten en/of patiënten.

De hegemonie van de gevestigde zorg- en welzijnsaanbieders moet wat mij betreft doorbroken worden.