De gebeurtenissen van de afgelopen dagen vertellen ons dat een overgrote meerderheid van ons volk zich rondom de jaarwisseling gedisciplineerd wist te gedragen. Natuurlijk speelt Covid-19 hierin een grote rol. Ook het om logische redenen opgelegde vuurwerkverbod werd door de overgrote meerderheid nageleefd.

Als ik dan lees dat er heel weinig vuurwerkslachtoffers zijn geweest en het Oogziekenhuis hier in Rotterdam een rustige nacht heeft gekend, dan word ik daar gelukkig van en ik niet alleen. Ziekenhuizen zijn toch al overbelast. Ook onder meer de Eerste Hulppost. Nu was er ruimte om daar nieuwe corona-patiënten op te vangen.

Enkele jaren geleden heb ik de jaarwisseling in Australië doorgebracht. Het wereldberoemde vuurwerk op en aan de Harbourbridge in Sydney heb ik van heel nabij mogen zien. Wat een feest! Dicht bijeen zaten we met onze familie temidden van duizenden liefhebbers te kijken naar het schitterende schouwspel. Er viel geen onvertogen woord. Er waren nauwelijks ordebewaarders en die hoefden alleen maar kleine aanwijzingen te geven. Niemand was agressief, iedereen gedroeg zich gedisciplineerd.

Uit eigen ervaring heb ik toen meegemaakt dat er down under verder nergens, echt nergens vuurwerk werd afgestoken. Ieder ging na afloop van de show elkaar nieuwjaar wensen. Er werd gedanst en gezongen. Wat een feest, wat een blijdschap. Heerlijk om mee te maken. Zo kan het dus ook.

De terugweg naar ons hotel verliep in alle rust.

Waarom kan het daar wel en lukt het hier niet echt?

Buitenlanders zeggen wel eens dat Nederland rond de jaarwisseling lijkt op een oorlogsgebied met grote schade, vele slachtoffers, vele vernielingen en vele autobranden.

In de aanloop naar de jaarwisseling waren er dit jaar al rellen met veel vuurwerk. De politie had er zijn handen vol aan. Opvallend vond ik dat ouders op Urk zelf gingen ingrijpen en dat daardoor de rust kon terugkeren. Dan komen we toch weer bij de kern van waarom het zo vaak mis gaat: De opvoeding.

Beter gezegd, het blijkbare gebrek daaraan!

Opvoeden is en blijft een taak van de ouders. Een moeilijke, maar boeiende.

Met pijn in het hart zie ik nog steeds een kleine, maar sterk van invloed zijnde groep, die de regels aan hun laars lapt. Vaak jeugdigen die totaal niet doorhebben dat de vernielingen die aangericht worden bezit zijn van ons allemaal, dus ook van de daders. Wie vernielt nu zijn eigen fiets? Niemand toch? En dan wel het bushokje, ook iets van mij, van jou, van ons allemaal! Gek toch?

Omdat die kleine groep gemiddeld steeds jonger wordt, is het zaak zo snel mogelijk bij te sturen. In dit verband is het tekenend dat het aantal jeugdige moordenaars in korte tijd is verdubbeld. De jongste moordenaar is 12 jaar! Ga er maar aanstaan!

Jeugdzorg, opvoedingsbegeleiding en schoolmaatschappelijk werk moeten weer opgetuigd worden. Het daar geïnvesteerde geld komt met rente terug. Ook de wijkagent verdient een belangrijke plaats in het voorkomen en bestrijden van jeugdcriminaliteit. 

Laten we samen werken aan saamhorigheid, want of we willen of niet, we kunnen niet zonder de medemens. De les van deze jaarwisseling is wat mij betreft duidelijk: we vieren voortaan de jaarwisseling zoals in Australië. Prachtige centrale shows en verder geen vuurwerk, geen vernielingen, geen branden, geen agressie tegen wie dan ook! Heerlijk!

Dat vereist discipline, dat wel. Maar je krijgt er wel iets waardevols voor terug!