In Frankrijk wordt een aantal mensen gedood en de regering onderneemt acties tegen de groep waaruit de moordenaars voorkomen. In landen als Turkije, Iran etc. is diepe verontwaardiging over de maatregelen van Frankrijk in plaats van over de moorden. In ons land wil de islamistische partij Nida zelfs dat we uitgewezen Franse islamisten onderdak bieden. Het blijft voor de meeste mensen volslagen onbegrijpelijk, maar is het dat na al die jaren ook?

Ooit betrapte ik als leraar een leerling, die in de locker van een andere leerling aan het snuffelen was. Uiteraard ontkende hij en beweerde dat het zijn eigen locker was. Maar toen direct kon worden aangetoond, dat hij stond te liegen, veranderde hij van tactiek. Hij werd gediscrimineerd, want alleen hij werd gecontroleerd. Zijn poging tot diefstal was een futiliteit vergeleken met wat hem overkwam.

Een andere leerling vertrouwde me toe (ik heb het al eerder vermeld) dat de slechtste moslim nog altijd beter was dan de beste christen. Hij vertelde dat tegen een christelijke docent in een land waar hij 90% van de bevolking als christen beschouwt. Hij deed dat zonder enige gene, omdat hij weet dat in ons land toch geen vuist gemaakt wordt tegen zijn discriminatoire opvatting. Vrijheid van godsdienst en meningsuiting toch?

Uit dezelfde mentaliteit vloeit voort, dat wij het best omschrijven met het gezegde: “Je geeft ze één vinger en ze nemen de hele hand.”

Dat manifesteert zich in de plotselinge eis, dat “de profeet niet meer mag worden beledigd.”

100.000 van zijn aanhangers plus ongetwijfeld wat deugproselieten hebben al getekend. Buiten dat het gros van de Nederlanders Mohammed niet als een profeet zien, zijn wij wel het land waar al decennia religies op de hak genomen worden met termen, uitdrukkingen als Popie Jopie, zwarte kousen, Jehova’s voet tussen de deur en als hoogtepunt The live of Brian. In dat land eisen vele moslims een uitzonderingspositie.

Dat is logisch, omdat ze die positie al decennia krijgen van deugend Nederland. Jonge zich verkeerd gedragende moslims heten jongeren. In diverse Nederlandse steden schalt hun gebedsoproep door de straten. Hun moskeeën worden gesubsidieerd. Het ongunstige onderzoek van prof. Koopmans over moslims is zogenaamd onjuist. Op scholen wordt onverdraagzaamheid gepredikt. Scholen die frauderen blijven open. Het NPO komt met een Ramadanjournaal. Agenten zitten bij Iftarmaaltijden. Meisjesinternaten blijven gewoon bestaan. Onderzoek naar opgesloten vrouwen achter de voordeur blijft uit. Ziekenhuizen besnijden. In slachthuizen wordt onverdoofd ritueel geslacht en islamcriticus nummer één Wilders staat voor de rechter.

Dan is het toch logisch dat je denkt bij een bevoorrechte groep te horen, zoals in je heilige boek staat? De praktijk wijst het uit.

Zover is het gekomen; in plaats van tot hier en niet verder zegt een deel van onze bevolking: ”We zien wel waar het schip strandt.”

Dat alles gaat dwars in tegen vele - al van vóór de komst van moslims in ons land - bestaande normen en waarden. En dit, omdat het cultureel Marxisme de in ons land wonende aanhangers van Mohammed als een onderdrukte klasse ziet: een rendabele rol die ze met graagte omarmen overigens. Die onderdrukte klasse moet derhalve door de cultureel Marxisme elite worden ondersteund en geholpen om uit hun erbarmelijke positie (sic) te geraken.  

Bovenstaande gedachten welde bij me op, toen ik cultureel Marxist Paul Rosenmöller, voormalig aanhanger van massamoordenaars Pol Pot (Cambodja) en Hoxha (Albanië) in zijn hoedanigheid als voorzitter van het Voortgezet Onderwijs in ons land (laat het eens tot je doordringen!) zijn verontwaardiging hoorde uitspreken over het bedreigen van mijn oud collega aan het R.K. Emmauscollege in onze stad.

Een cartoon, die daar al jaren hing, wordt naar aanleiding van de gruwelijke gebeurtenissen in Frankrijk plotseling door een paar leerlingen als beledigend gezien. Natuurlijk zeggen ze dat: het geeft hen status in eigen kring. In plaats dat ze naar een islamitische school worden getrapt, zal de schoolleiding nu wel excuses zoeken om dat niet te hoeven doen.

En uitgerekend zachte heelmeester en medeveroorzaker van die wij kunnen en mogen alles-mentaliteit Rosenmöller constateert dat er een stinkende wond is.