Misschien is het zelfs een paradox. Maar laat ik niet te ingewikkeld beginnen.

Zwarte Piet bestaat niet. Heeft ook nooit bestaan. Verzonnen voor een kinderfeest. Maar nog steeds geloven heel veel mensen in Zwarte Piet. Terwijl die er nooit is geweest en nu al jaren niet meer bestaat. Alleen sommige mensen hebben het niet door.

Alsof de urn van je moeder nog je moeder is.

Hetzelfde geldt voor dierentuinen. Ze bestaan nog. Maar eigenlijk al niet meer. Binnen afzienbare tijd gaan mensen zich realiseren dat het niet meer kan. Dat het behoort bij een vervlogen tijd.

Voor de modewereld. Steeds maar weer méér willen verkopen. Maar de tijden van stijl zijn voorbij. Chanel, Dior en Gucci. Vluchtige logo’s op tassen en flessen reukwater. Tijd is over. Alleen niemand weet het nog.

Dichter bij huis. De Woonvisie. Er wordt krampachtig aan vast gehouden. Slopen als doel. Niemand die een rekensom maakt. Niemand die zich afvraagt voor welk probleem dit nog een oplossing is. De Woonvisie bestaat niet meer.

Dit college in Rotterdam. Ze hebben het nog niet door. Voorbij. Slepend naar de eindstreep. Who cares? Wees eerlijk.

Mark Rutte. Heeft het ook nog niet door. Loopt nog vrolijk in strakke panty en pofbroek door Nederland. Maar bestaat ook niet meer.

Mark als liberaal heeft voor zwart gelakte pagina’s gezorgd in openbaarheid van bestuur. Heeft ons land gebracht waar we nu staan. Aan de Noordzee zonder uitzicht.

Tuurlijk gaat hij weer verder. Maar onze zwartgelakte Mark bestaat al niet meer. Hij en veel mensen hebben het nog niet door. De Zwarte Piet paradox. Hij is er wel maar allang niet meer.