Het voorjaar hangt in de lucht. Vanuit mijn vrijwillige isolatie zie ik de zon uitbundig schijnen in de straten. De helblauwe lucht knalt tussen de gebouwen door. De balkondeur staat al de hele ochtend open en geeft mij het gevoel dat ik nog een beetje buiten ben.
Het maakt mij wat vrolijker en haalt de muffe lucht van ziek zijn uit huis. Want al ben ik kerngezond, het voelt nu in mijn vrijwillige isolatie wel een beetje als ziek aan. Ik ben een vrouw van de oude stempel en ik ben in de 40 jaar die ik ondertussen werk alleen maar thuis als ik vakantie heb en wanneer ik werkelijk van de koorts niet meer op mijn benen kan staan. Om dus nu vrijwillig thuis te zijn en te moeten werken vraagt een vorm van discipline die ik mij nog eigen moet maken. Ik heb het gevoel een beetje te spijbelen terwijl dat natuurlijk totaal niet zo is.
Ik vraag mij af of ik - als we voor verplichte quarantaine gaan - ook persé vierentwintig zeven in huis moet blijven? In de Volkskrant las ik dat in Italië bij de verlichte quarantaine geldt en ik citeer ‘je mag alleen naar buiten als je een geldige reden hebt. Je moet dan een verklaring bij je hebben, bijvoorbeeld dat je voor je werk op stap moet, of dat je boodschappen gaat halen. Er moet ook in staan dat je niet positief getest bent op het virus. Er rijden veel politieauto’s die de boel controleren. Er zijn gisteren in één dag al zo’n achtduizend boetes uitgedeeld. Als je naar buiten gaat terwijl je positief bent getest op corona, riskeer je zelfs een celstraf van maximaal 16 jaar.’ Einde citaat.
Dat vind ik wel een heftig verhaal en het ligt mij behoorlijk zwaar op mijn maag. Dat is dus wat die lockdown, dat op slot zetten van ons land, betekent. En dat om die door het RIVM zo van levensbelang zijnde sociale afstand van 1,5 meter (social distancing in het Engels) maximaal te kunnen waarborgen.
Ik heb geen hond, maar zo’n dier moet toch elke paar uur naar buiten om zijn of haar behoefte te doen. En boodschappen doen voor een week kan ik wel doen maar voor drie weken verse groente in huis hebben lukt toch niet. En mijn huisarts heeft voor mij medicijnen besteld in Duitsland en dat pakket ligt bij een distributiepunt waar ik het moet ophalen.
En al werk ik thuis een enkel archiefstuk of een enkel informatiemoment vraagt toch van mij dat ik zeker een à twee keer per week even op mijn fiets naar het werk moet sprinten. En kan ik dan in het weekend helemaal niet meer even naar mijn volledig afgelegen caravan in het Groene Hart om te wandelen?
Ik schrok in de Zwart Janstraat
Als ik het goed begrijp kan ik dat allemaal voorlopig blijven doen zolang ik maar die 1,5 meter afstand tot andere mensen houdt. Kijk en daar zit nu de kern van mijn probleem. Om dat te kunnen garanderen moet ik met al mijn buren in de flat, in de straat, in de wijk, in de stad, in het land afspraken maken. En het liefst moeten dat natuurlijk wel afgestemde afspraken zijn. Want dat lukt mij in mijn eentje totaal niet.
Gisteren schrok ik mij een hoedje toen ik de Zwart Janstraat op mijn fiets binnenreed en zag dat het leek of in die straat de Coronacrisis helemaal niet doorgedrongen is. Het was uitermate druk met wandelende mannen, vrouwen, kinderen en waren er zeker meer dan dat magische aantal van honderd. Alle winkels zijn in de Zwart Janstraat open, auto’s zijn er nog steeds in groten getale dubbel geparkeerd. De afstand tussen de mensen was zeker minder dan 1,5 meter. Niets werd er door mensen gedaan om elkaar ter wille te zijn om afstand te nemen. Ik ben direct omgekeerd en naar huis gefietst.
Het is half Maart en het voorjaar hangt in de lucht. Maar zoals we ook allemaal weten ‘Maart roert haar staart’ en dat is ook het geval met het Coronavirus vrees ik! Nu ons kabinet gekozen heeft voor geen totale lockdown is alle hulp voor onze ouderen en chronisch zieken hard nodig! Misschien moeten niet alleen de ouderen in de verzorgingstehuizen geïsoleerd worden?
Lees ook de eerste 2 dagboeken terug van Ellen Verkoelen, fractievoorzitter van 50Plus in de gemeenteraad van Rotterdam:
https://dagblad010.nl/Columns/coronadagboek-