De overheid heeft het nog nooit voor elkaar gekregen om populair te zijn. Maar veel erger is het dat het de overheid ook niet lukt om begrepen te worden. Leg de burger maar eens uit waarom in hun wijk een politiebureau gesloten wordt. Dat gaat geen politicus of ambtenaar lukken.

Onbewapende boa’s die worden aangevallen door een bepaald slag jongeren en zich vervolgens in grote schrik als een haas uit de voeten moeten maken, het zijn beelden op socialmedia die niet zijn uit te leggen.

Zeker niet als er vrijwel tegelijkertijd berichten te lezen zijn over hoeveel geld er in dit land gespendeerd wordt aan het terugdringen van de CO2-uitstoot, terwijl de politie en onze ouderen er een schijntje bij krijgen. Extra geld voor het oplossen van de woningcrisis is er ook nauwelijks. Leg het de mensen maar uit. Ik kan het niet.

Trots opschrijven dat Rotterdam schoner van lucht is geworden dankzij het terugbrengen van de Pleinweg en de ’s Gravendijkwal naar één baan, maar de aanhoudende files met de ronkende motoren die er het gevolg van zijn, verzwijgen. Ik zou me ervoor schamen. GroenLinks niet.

GroenLinks mocht deze coalitieperiode in Rotterdam 150 miljoen euro uitgeven aan veelal luchtfietserij, terwijl de veiligheid in de stad zienderogen achteruit holt en de politie zwaar mensen te kort komt. Hoezo, kloof tussen burger en overheid?

Soms is het grappig – zelfs bijna aandoenlijk - om te zien hoe alsnog wanhopig gepoogd wordt de overheid dichter bij de mensen te brengen. Bij de belastingdienst verzonnen ze ooit de slogan: leuker kunnen we het niet maken. Die zin heeft bergen geld gekost. Maar leuk is het daar nog nooit geweest en leuk zal het ook nooit worden.

Ik ken oudere mensen die boete op boete hebben betaald omdat ze vergeten waren dat hun kinderen voor hen een inlogcode voor Mijnoverheid hadden aangemaakt. Nooit meer op gekeken. En toen ze erop moesten kijken, was hun wachtwoord zoek.   

Laatst hoorde ik uit de mond van een inwoner van Rozenburg het verhaal dat hij bij het bellen van het nummer 14010 een ambtenaar aan de telefoon had die niet wist dat Rozenburg onderdeel was van de gemeente Rotterdam. Je gelooft het niet, maar toch gebeurt het.

Er is in de loop der jaren veel geschreven over het ontbureaucratiseren van de overheid, maar zo lang de eerlijkheid, de eenvoud en de menselijke maat geen prioriteit krijgen, gaat dit nooit lukken. Nóóit.

Pas als de wijkagent een paar keer per dag zichtbaar wordt, het wijk gebonden politiebureau en het wijkloket terugkeren, met achter de balie mensen die tijd en geduld hebben voor anderen en met kennis van zaken ’t liefst ook nog zijn te verstaan, pas dan wordt de overheid het instituut dat de mensen echt willen en waarvan ze dan ook terecht het gevoel hebben dat ze dit zelf hebben betaald.

Het college in Rotterdam praat veel over de menselijke maat, maar daden, ho maar.