Opnieuw heb ik het geprobeerd: Zondag met Lubach. En opnieuw ben ik na een kwartier afgehaakt. “Moeten we hier echt naar kijken?”, had mijn vrouw toen al een keer gevraagd. Ik snap het gejubel in de media over Lubach werkelijk niet. Oké, het is beter dan de dappere poging die Jan Jaap van der Wal ooit ondernam. Maar ook Arjen Lubach kan niet tippen aan zijn Amerikaanse voorbeelden Jimmy Fallon en Seth Meyers. 

Een enkele keer komt Lubach bij mij verder dan een glimlach, maar over het algemeen vind ik hem flauw. Met die opgewonden piepstem, die net niet lekkere timing, die starende blik… Wat ik wel sterk aan hem vind, is hoe hij gecompliceerde onderwerpen heel simpel weet uit te leggen. Dat Lubach een miljoen kijkers trekt, zegt me niet zoveel. Die domme gans Famke Louise van #ikdoenietmeermee heeft ook meer dan een miljoen volgers. Maar humor vind ik eerder bij Youp, Theo Maassen, Promenade, Peter Pannekoek, Sylvia Witteman, Lucky TV, Herman Finkers en Ricky Gervais.

Wie mij trouwens steeds vaker onbedaarlijk aan het lachen krijgt, is Thierry Baudet. Dat begon al met zijn Latijnse optreden in de Tweede Kamer, daarna die boreale Uil van Minerva en vervolgens de presentatie van zijn eigen krant: een schamel foldertje waarvan hij de trotse hoofdredacteur uithing. Ik heb voortdurend het gevoel dat ik naar iemand kijk die bij een amateur-toneelclubje de hoofdrol toebedeeld heeft gekregen en zelf denkt dat hij de sterren van de hemel speelt. De overdreven mimiek, de foute intonatie. Niets is authentiek.

Het absolute hoogtepunt vond ik het recente Kamer-optreden waarin hij zich een Romeinse soldaat in Pompeï waande, die trouw op wacht bleef staan terwijl de wereld om hem heen ineen stortte. Als je dan tegelijk de retoriek van Wilders meemaakt, dan voel je: Wilders meent het allemaal echt, maar Baudet speelt een rol. En die hele jeugdige pseudo-intellectuele aanhang van Forum speelt het spel mee. Zoals in de corporale studentenwereld op zeker moment ook de Zangeres zonder Naam een heldin werd. Dat was humor. 

Maar stel je nu eens voor dat die Baudet gewoon iedereen vreselijk in de maling neemt. Van Jort Kelder weten we dat Thierry - nadat hij te licht was bevonden voor een wetenschappelijke loopbaan en er bij NRC Handelsblad uit werd geknikkerd als columnist - omwille van het geld niets anders restte dan een politieke carrière. Wat nu als Baudet-boy heeft gedacht: ik ga er gewoon een leuke tijd vol van ironie van maken? Samen met Theo, die thuis nog de verkleedkist van Louis Couperus op zolder had staan, worden wij een nieuw komisch duo. Geen Theo & Thea, maar Theo en Thierry.

Clowns in de politiek zijn niets nieuws. In Italië was komiek Beppe Grillo met de Vijf Sterren Beweging hun al voorgegaan. En ook Donald Trump en Boris Johnson kun je een zeker kolderiek gedrag niet ontzeggen. Maar een komisch duo, in de traditie van Snip & Snap, Johnny & Rijk of Peppi & Kokki, in de politiek was weer iets anders. Gaat mijn fantasie met me aan de haal? Ik kan me gewoon niet voorstellen dat iemand die toch een behoorlijke opleiding heeft doorlopen… 

En dan ineens dringt het tot me door. Het is Borat! Borat Sagdiyev, Ali G. en Brüno Gehard oftewel de karikaturale alter-ego’s van de Engelse komiek Sacha Baron Cohen. In tal van vermommingen nam Sacha Cohen de afgelopen jaren nietsvermoedende mensen in de maling. Dat heeft heerlijke films met dikwijls schokkende ontboezemingen opgeleverd. 

Nee, ik denk niet dat Thierry Baudet in werkelijkheid een vermomde Sacha Baron Cohen is. Maar ik sta er niet van te kijken als er volgend jaar een film ‘De Romeinse soldaat’ uitkomt. Dan zal blijken dat Thierry Baudet geen verwarde ijdeltuit is, maar een groot dramatisch talent die - ook nog betaald met belastinggeld - heel Nederland in de maling heeft genomen.

Rest de vraag of Theo in het complot zit, of er ook in is gestonken.