Onsterfelijk hadden eerdere colleges zichzelf gemaakt als ze geweten hadden wat te gaan doen met museum Boijmans van Beuningen. Helaas is het denkvermogen van veel bestuurders niet verder gekomen dan investeringen van 28 miljoen euro in 2003 voor een uitbreiding en minstens 65 miljoen euro voor een opslagdepot dat niet eens aan het museum vastzit.

Met nu 10 wethouders aan het roer wordt de besluitvorming er niet makkelijker op. Dat blijkt ook wel uit het raadsvoorstel dat er nu voorligt: de collectie 7 jaar wereldwijd rond laten trekken, de portemonnee trekken voor zo’n slordige 270 miljoen restauratie zonder een doorwrocht plan van aanpak en tenslotte het college carte blanche geven om het voor de Rotterdammer te gaan uitvoeren.

Vooral dat laatste verzoek heeft bij mij de grijze krullige haren ten berge doen rijzen. Akkoord gaan met een ambitiescenario dat leidt tot een toekomstbestendig museumgebouw met bredere mogelijkheden in programmering en exploitatie en groei van het aantal bezoekers zonder daar een ruimtelijke planologische visie bij aan te leveren is voor mij hetzelfde als het hebben over de kers op de taart zonder dat er in de verste verte een taart te bekennen is.

Omdat het uitermate vermoeiend is voor een raadslid om steeds weer dat opgeheven vingertje op te steken naar een weinig ambitieus college heb ik in deze kersttijd mij laten inspireren om mijn energie eens te vertalen naar een eigen visie.

Natuurlijk start mijn zoektocht op Rotterdam Zuid dat zo’n 200.000 Rotterdammers huisvest en waar in 2011 werd vastgesteld dat er een imperfecte woningmarkt zonder waardecreatie is, waar de sociaaleconomisch bedrijvigheid ver achterblijft en waar geen verbinding is met het opleidingsniveau van de aanwezige beroepsbevolking.

Het was de basis om vooral op Rotterdam Zuid veel sociale huurwoningen te gaan slopen en om de toonaangevende bedrijvigheid van Feyenoord naar een hoger plan te brengen door een nieuw voetbalstadion te willen bouwen. Mijns inziens het paard achter de wagen spannen. Door het verdrijven van een groot deel van de kansarme en laagopgeleide bevolking van Zuid is een nieuwe werkelijkheid van hoger opgeleide en middenklasse inwoners niet een automatisch gevolg.

Nee de echte waardecreatie in een gebied ontstaat pas als er ook meer kwaliteit toegevoegd wordt. Dat strategisch omdenken heeft in  de geschiedenis van Rotterdam met de ontwikkeling van de Kop van Zuid haar waarde meer dan bewezen.

In die strategische lijn is de sanering van het museumgebouw Boijmans van Beuningen een godsgeschenk. Bouw geen nieuwe Kuip aan de Maas maar ontwerp op die plek een indrukwekkend Rotterdams Cultureel Instituut ‘Boijmans van Beuningen aan de Maas’.
Verbindt het centrum van de stad met Rotterdam Zuid niet door een autobrug voor het vervoer van voetbalfans maar door een langzaam groen vervoerverbinding voor cultuurtoeristen.

De mogelijkheid om een dergelijke pikante verandering in een stad door te voeren doet zich slechts sporadisch voor. Wanneer doet tegelijk de kans zich voor een Museum uit te plaatsen, een nieuwe oeververbinding aan te leggen en de noodzakelijke herijking van een groot stadsdeel als Rotterdam Zuid te realiseren?

Kom op college, grijp uw kans, maak uzelf onsterfelijk. Niet omdat het uniek is dat u met 10 wethouders bent, maar wel omdat we als havenstad wederom durven om het anders te doen.