Deze week werd bekend dat de Feyenoord Citytrein doorrijdt naar het volgende station. Aan boord geen supporters, maar iedereen die geld verdient aan deel 2 van de lening van 17,5 miljoen euro bij Goldman Sachs: adviseurs, tekenaars, rekenaars en projectmanagers.

Als hun trein het eindstation heeft bereikt, stappen ze uit en zien we ze nooit meer terug. Dat geldt ook voor de machinist: Adriaan Visser, wethouder bijzondere projecten. Zoals zoveel wethouders wil Visser de stad iets nalaten en dat mag wat kosten: 444 miljoen euro om precies te zijn; als de bouw niet duurder wordt tenminste. En in zijn enthousiasme is hij ook niet te beroerd zaken anders voor te spiegelen dan ze zijn.

Zo is het huidige stadion De Kuip in onderpand gegeven aan Goldman Sachs als zekerheid voor betaling van de aflossing en rente. Niettemin zegt Visser dat de kans dat De Kuip in buitenlandse handen valt ‘nul’ is.
Je reinste volksverlakkerij.
Als de betalingsverplichtingen om wat voor reden dan ook niet na worden gekomen, mag Goldman Sachs De Kuip zonder tussenkomst van een rechter direct verkopen aan de hoogste bieder. Dat is geen mening, maar zegt de wet waar Visser zich als wethouder aan dient te houden.

Over de businesscase van het nieuwe stadion kunnen we kort zijn. Die is ultra optimistisch; anders zijn de financieringslasten van één van de duurste stadions van Europa natuurlijk ook niet op te brengen.
Zo moet de wedstrijdomzet verviervoudigen en de dagomzet verachtvoudigen. Om dat laatste te bereiken, komt er een ‘unieke’ publieksattractie. Wat die attractie behelst, zou vorig jaar bekend worden, maar dat werd dus uitgesteld.
Wel verscheen er een oproep aan MBO-studenten om mee te denken over een attractie. Het lijkt er dus op dat die attractie niet bestaat of van de baan is.
Ook over de ‘harde eis’ van Feyenoord-directeur Jan de Jong dat er jaarlijks ‘gegarandeerd’ 25 miljoen euro aan de club afgedragen wordt, kunnen we kort zijn. Die garantie bestaat niet. Als het stadion de rekeningen niet kan betalen, kan Feyenoord gewoon naar z’n centen fluiten.

“We weten ook wel dat de kans groot is dat het mis gaat, maar dan staat die bak er tenminste”, vertrouwde een raadslid van Leefbaar Rotterdam mij toe rondom de besluitvorming over Feyenoord City in de gemeenteraad.
Leefbaar Rotterdam hielp de wethouder vervolgens aan een meerderheid. Zo denken sommige volksvertegenwoordigers dus. Ze weten dat de kans op een debacle groot is, maar kijken een stap verder. Als het stadion straks de rekeningen niet meer kan betalen, eist de bank een oplossing en dreigt ze met executie van zekerheden. Met de rug tegen de muur en met woedende supporters op de Coolsingel besluit de toekomstige gemeenteraad het stadion en de club voor miljoenen te redden. Het betreffende raadslid is inmiddels ambtenaar geworden en heeft als verantwoordelijkheid een ander ‘bijzonder’ bouwproject van honderden miljoenen euro’s financieel in goede banen te leiden.

Ik hoop dat alle verantwoordelijke bestuurders een goede aansprakelijkheidsverzekering hebben. Niet omdat ik wil dat ze niet boeten voor hun daden, maar omdat ik niet wil dat hun vrouw en kinderen mee de ellende ingetrokken worden. De premie betaalt de gemeenschap echter, zoals ook de gemeenschap straks het puin mag ruimen als de Feyenoord Citytrein de afgrond in is gestort. Maar de bestuurders zijn dan al uitgestapt en hun bak, die - hoe toepasselijk - qua ontwerp ook steeds meer op een écht station begint te lijken, staat er.

 

Jos Verveen is ondernemer, voormalig D66-raadslid en stemde als enige van de D66-fractie tégen een overheidsbijdrage aan een nieuw stadion. Toen hij de rest van de fractie openlijk als ‘te volgzaam’ kwalificeerde, werd hij eerst uit de fractie en daarna uit de partij gezet.