In een met belastinggeld betaalde uitzending van Zembla werd een ondertussen al door ieder denkend mens veroordeeld beeld van Thierry Baudet geschetst. Hij is een vriend van Moskou en werd door de Russen betaald.

Dat laatste is een aan krankzinnigheid grenzende suggestie.

De toenmalige penningmeester, die al zijn mailtjes van vier jaar geleden heeft bewaard, kan uiteraard geen afschrift uit Moskou tonen. Maar wat heeft de linkse kerk - buiten de ramp met MH 17 - bij monde van Zembla eigenlijk tegen de Russen? Eén ding is zeker: ze hebben een heel selectief geheugen. 

Ik ben opgegroeid in de Koude oorlog. Nooit vergeet ik 1956 toen de Russen Hongarije binnenvielen. Mijn ouders waren ervan overtuigd dat er een nieuwe oorlog zou uitbreken en de Russen weldra bij ons op de galerij zouden staan. Ze wilden die catastrofe het liefst bij familie in Middelburg afwachten en bereidden ons voor op een reis die achteraf niet gekomen is.

Mijn vrouw en ik hebben veel in het voormalige Oostblok gereisd. Onze eerste indruk van Praag was verpletterend. Een gave, reclameloze stad uit vervlogen tijden; later Krakau en Boedapest idem dito. Wat ook opviel waren de overal aanwezige spandoeken, die benadrukte hoe goed de band met de toenmalige Sovjet Unie was; vooral in de DDR (die waren goed leesbaar).

Naast de ongerepte natuur buiten de vaak schitterende oude steden en dorpen viel ook de angstige manier van leven op. Bij buitenlanders wilde men graag de niet erg positieve mening kwijt, maar alleen als er geen landgenoten bij waren. In die voormalige socialistische heilstaten was men doodsbang voor elkaar. Logisch want als je het niet met de regering eens was, werd je opgepakt en kon je hele familie het verder vergeten. In het Oostblok wemelde het van opvoedingskampen en psychiatrische inrichtingen waar andersdenkenden werden opgesloten. Een publiek geheim, dat vele van onze landgenoten er niet van weerhield openlijk voor die regimes te kiezen. Er is in de tweede kamer zelfs een zaal naar zo’n landgenoot genoemd.

Ina Brouwer

Toen het Oostblok viel en alle angstige vermoedens werden bevestigd heeft het gros van die Nederlanders zich binnen een jaar omgeschoold tot sociaal democraat of milieudeskundige. Daarna schoven ze onbespied en ongestraft het kartel in en brachten het tot minister, hoogleraar, burgemeester, voorzitter van de SER, voorzitter van de onderwijsraad en twee richtten een eigen partij op. Teveel om op te noemen.

Nooit heeft iemand van de kartelmedia hen op hun toenmalige wangedrag aangesproken. Merkwaardig, omdat er toen wel degelijk invloed en steun vanuit Rusland kwam. Ina Brouwer (nu PvdA) wiens grootste politieke verdienste is geweest dat ze de toenmalige CPN. ten gronde heeft gericht, schrijft daar openlijk over in haar schaamteloze autobiografie Tussentijds*

De kern van de zaak is dat de kartelmedia het heulen met een potentiële zeer ondemocratische vijand van onze samenleving met de mantel van hun liefde heeft bedekt. Het organiseren van een democratisch referendum echter, dat de Russen goed uitkomt, wordt als een probleem gezien. Sterker nog de organisator wordt vier jaar na dato op werkelijk ridicule en tendentieuze veronderstellingen vals beschuldigd een marionet van Poetin te zijn; terwijl de werkelijke marionetten van Breznjef en Ulbricht zich ongemoeid op een hoge positie hebben kunnen nestelen. Een beter bewijs dat het gros van de media een onlosmakelijk onderdeel van het bestuurlijke kartel is, kan je niet krijgen.

300 nieuwe leden voor Forum laat zien dat er dus minimaal 300 mensen slimmer zijn dan de redactie van Zembla en de politieke commentator van “kwaliteitskrant” NRC.

* Ik kocht mijn exemplaar 1988 bij De Slechte. Op de kaft staat een hemels omhoog kijkende Ina. Ze begint met uit te leggen, dat ze altijd heel arbeideresk is geweest. Zwierf als kind door de havens en sprak veel met gewone mensen. Dus niks dochter van een commissaris.