Jarenlang heb ik vanachter het IJzeren Gordijn voor Het Vrije Volk en Het Rotterdams Nieuwblad stukjes zitten tikken in ongezellige hotelkamers en altijd als ik naar buiten keek, keek ik op een soort Pompenburg. Flats met kleine gevangenisraampjes zonder spijlen.

Terrasvrienden van het architectenniveau Pieter Schol bezorg ik nu een kort lontje, maar ik vind de Pompenburg op de hoek van de Coolsingel en het Hofplein een oerlelijk gebouw op een verkeerde plek. Dat kantoor er naast ook. Mag ik? Ik vind Ernst Kuipers een kanjer en Baudet een lul. Ik ben toch geen zware veteraan geworden om in een geschifte wereld onnozel te eindigen zonder voorkeur?

Nee de sloop van dat gebouw mag voor de huidige bewoners geen humanitaire catastrofe worden. Volledig met 50Plus eens. Gecheckt bij de wethouder en gaat ook niet gebeuren. Maar daar heb ik het niet eens over. Ik heb het over mooi en lelijk. Over smaak. En dan recht voor z’n raap. Raadslid Nadia Arsieni van D66 een schat van een vrouw vinden, ook nog mooi, maar du moment dat je naar Opsporing Verzocht kijkt een zenuwinzinking krijgen van haar standpunten. Zoiets schrijf je bijna niet meer.  

Als de Pompenburg in Schiebroek-Zuid stond kraaide er nu geen haan naar, maar het staat helaas beeldbepalend op het Hofplein en dat is eigenlijk al veertig jaar geen ponem. Alleen foute Russen en Roemenen krijgen er een vertrouwd gevoel bij op het moment dat ze na een geslaagde deal aan de overkant in Hilton logeren.

Dat Shell-gebouw is trouwens ook een doorn in m’n oog. Opzouten ermee. Zet me wijdbeens achter op de fiets van mijn favoriete wethouder Judith Bokhove en ik wijs alle broddelgebouwen aan, die woningen mogen worden. En gelijk hoogbouw, want ik ben gek op torens. Lang leve Bas Kurvers die ze uit de grond stampt. 

Dat bouwen in Rotterdam, dat weet wat. Deze week ook weer allerlei reflecties gelezen over het telramenconflict tussen de SP en de zittende coalitie over de sociale woningbouw in deze stad. De SP heeft twee problemen. Het intern Marxisme. En de huurprijzen, die zelfs bij nieuwbouw nooit, nooit, nooit zelfs maar een kwartje omhoog mogen.

En dan denk ik altijd, die timmerman, die loodgieter en die stukadoor, die net als mijn vader in de zestiger jaren van de vorige eeuw allemaal op de Rotterdamse SP-communist en pijpfitter Daan Monjé zouden hebben gestemd, die willen inmiddels zestig jaar later wel allemaal betaald worden.    

Er zijn woningen, soms zelfs straten, waar de verkrotting zo heeft toegeslagen dat het Rotterdam onwaardig is om die op basis van misplaatste levensvatbaarheid nog een hand boven een hoofd te willen houden. Kappen dus met die blinde vlek. Ik kan me niet voorstellen dat er één zichzelf respecterende voor mijn part ouwe grappige maoïst zelf in die bouwellende zou willen wonen.

Dus ja, er moet sociaal gebouwd worden. Maar wel in stijl. En ook in het kader van vooruitschrijdend inzicht, want we leven nu eenaal godzijdank niet massaal meer in de tijd van de kloosterzusters, de hofjes der armlastigen en de Maatschappij van Weldadigheid. Het is 2021 en geen 1881.

Ja, er uitzonderingen. Maar die moeten we helpen. Wie dat trouwens bij de SP gaat doen, geen idee. De nieuwe jonge opvolger van goodold Aart van Zevenbergen schijnt gisteren te zijn geroyeerd.