In een week tijd zijn twee tieners om het leven gekomen door messengeweld. Een meisje van 15 en een jongen van 19. Een dochter en een zoon, iemands zusje en broertje, een buurmeisje en buurjongen.
De daders van deze gruwelijke misdrijven zijn minstens even jong en worden steeds jonger. Dit zijn vaak geen doorgewinterde criminelen. Nee, kinderen. Producten van een samenleving die wij hebben gecreëerd. Door de jaren heen is een Rotterdamse generatie ons volledig ontglipt en we weigeren hier als samenleving onze verantwoordelijkheid voor te nemen. Lijkt het.
We roepen om een keiharde aanpak, heropvoedingskampen en de gevangenis. Er is alleen geen enkele wetenschappelijke basis die aantoont dat, in het huidige digitale tijdperk waar de onlinewereld de grootste katalysator is van dit soort gedrag, een harde aanpak of gevangenisstraf effectief is.
Sterker nog, het werkt averechts. Deze kinderen worden namelijk als helden onthaald binnen hun groep. Hoe is het mogelijk!? Simpel, er is niemand die ze uitlegt dat hun vriend iets slechts heeft gedaan. Ouders hebben vaak geen grip meer op ze en de leraren en jongerenwerkers hebben hier geen tijd meer voor of hebben we wegbezuinigd. Sportverenigingen maken we onbetaalbaar en buurthuizen zien we als beloning, dus overbodig.
Door de jaren heen hebben we zo de meest cruciale contactmomenten die nodig zijn om vroegtijdig in te grijpen wegbezuinigd en kinderen betalen daar met hun bloed of de dood de prijs voor. We laten ze letterlijk aan hun lot over.
Contact met deze kinderen is inmiddels een kwestie van leven en dood geworden. We moeten het bloeden niet alleen stoppen, we moeten het voorkomen.
De sleutel tot de oplossing zit in het opvoeden, niet in een heropvoedingskamp of door de politie, maar door in eerste plaats ouders en tweede plaats de maatschappij. In buurthuizen, sport en cultuurverenigingen, onder begeleiding van professionals en bedreven vaders en moeders. It takes a village to raise a child maar het lijkt alsof we dat in dit dorp even helemaal kwijt zijn.