Als Pieter nu samen met Renske de Partij voor Rechtvaardigheid zou beginnen, hadden ze meteen mijn stem

Veel mensen hebben nog geen idee op welke partij ze dit keer bij de kamerverkiezingen zullen stemmen. Ik herken dat gevoel. Soms kan ik jaloers zijn op Amerikanen. Bij de laatste verkiezingen daar had je de mogelijkheid om te stemmen op een zelfingenomen idioot met raar haar of op een vriendelijke, saaie opportunist. Dat maakt het leven lekker overzichtelijk. Bij de Britten was het eigenlijk net zo. Die konden kiezen tussen een zelfingenomen idioot met raar haar en een antisemitische, ruziemakende opportunist.

Nu hebben wij ook enkele idioten die verkiesbaar zijn. We hebben ook politici met raar haar. Maar er valt bij ons nog zoveel meer te kiezen. Ik vind in het stemhokje een aanbod van maar liefst 37 partijen. Er hadden zich notabene 41 aangemeld, maar vier vielen af. En in eerste aanleg hadden zich zelf meer dan tachtig partijen laten registreren. De keuze uit slechts twee partijen, zoals in de VS en het Verenigd Koninkrijk, is misschien wat beperkend, maar slaat het bij ons niet een beetje door?

Neem zo’n Henk Krol, die zich elke ochtend afvraagt bij welke partij hij ’s avonds zal behoren.

Neem Joost Eerdmans, die - nog maar nèt gepresenteerd bij Forum - brandend van ambitie zichzelf al als de nieuwe vaandeldrager van die partij zag, maar op de valreep toch liever de inmiddels ontoerekeningsvatbare Thierry Baudet een mes in de rug stak.

Of Femke Merel van Kooten-Arissen, die als een soort parlementaire groupie van de ene partij naar de andere hopt. En moeten we het nog hebben over huisjesmelker Wybren van Haga, die ’t met zijn handel en wandel zelfs in de ogen van de integriteitscommissie van de VVD te bont maakte en daarna gastvrij onderdak vond bij het Forum voor Visuswappies?

Nee, het is een lekker zooitje daar in de volksvertegenwoordiging.

De kroon spant de clochard van de PVV, Dion Graus. De NRC bracht naar buiten dat Graus niet alleen voor 125.000 fraudeerde met de vergoeding voor woon-werkverkeer (oud nieuws waar niets mee gebeurde), maar eertijds ook zijn toenmalige echtgenote voor seks uitleende aan particuliere beveiligers (die hij overigens aantrok om interessant te doen en helemaal niet nodig had). Wie al moeite heeft met de geur die aan de PVV kleeft, moet bij Graus helemaal de neus toeknijpen.

Jaarwedde €117.000

Je vraagt je bijna af waarom iemand Kamerlid wil worden, waarom iemand bij dit gilde wil horen? Welnu het salaris bedraagt €8047 per maand. En daar komt nog 8% vakantiegeld en een eindejaarsuitkering van 8,3% bij, oftewel een jaarwedde van €117.000. Fractievoorzitters krijgen nog iets meer.

Daarnaast zijn er nog aanvullende onkostenregelingen voor woon- werkverkeer, reis- en verblijf, een tegemoetkoming in ziektekosten etc. etc. Allemaal bedragen die in de duizenden lopen. En mocht je onverhoopt in de politieke arena sneuvelen, dan is er gedurende drie jaar een prima wachtgeldregeling.

Dus ik snap wel dat Thierry Baudet, nadat een academische loopbaan onhaalbaar bleek en ook de journalistiek mislukte, verzuchtte dat hem nu om den brode geen andere mogelijkheid restte dan de politiek in te gaan. Eerlijk is eerlijk, Thierry maakt er wel werk van. Hij is geen onzichtbaar kamerlid dat louter de centen opstrijkt. Alleen al aan verkleedpartijen, lavendel snuiven, naakt poseren, piano spelen en filosofische app-berichtjes over ras en intelligentie versturen heeft hij dagwerk. En dan hebben we het nog niet over zijn diepgravende studie naar de legitimiteit van de na-oorlogse Neurenberg-processen tegen nazi-misdadigers.

Het valt niet mee een keuze uit al die bevlogen volksvertegenwoordigers te maken. Een groot deel van de bevolking wil de immer vrolijke Rutte opnieuw in het torentje zien en heeft weinig moeite met zijn zwalkende beleid. Een aanzienlijk deel van Nederland omhelst Wilders om terug te keren naar vroeger, toen alles veel beter was. Maar nadat VVD en CDA ervaringen hebben opgedaan met de PVV als gedoogpartner, willen alleen Forum en de SGP nog samen met Wilders. Dus zal ons Geertje tot in lengte der dagen een schreeuwer langs de lijn blijven. Met dikwijls snijdende humor, dat wel. 

Idealen 

Kranten vergelijken partijprogramma’s, Stemwijzers en andere computerprogramma’s kijken hoe mijn opvattingen matchen met die van de diverse partijen. Maar de idealen die partijen hoog in hun vaandel dragen, kunnen al een dag na de verkiezing niet meer gelden.

De VVD, PVV en CDA komen daar bij hun achterban doorgaans makkelijk mee weg, maar het verloochenen van principes heeft de PvdA onder Bos en daarna Asscher een flink deel van het electoraat gekost. Bij Groen Links zijn die principes weer zodanig in cement gegoten, dat ze nooit iets voor elkaar krijgen en bij D66 weet je geen moment wanneer men als een blad aan een boom omdraait. Aardige mensen om als buren te hebben, maar ik zou er niet op vertrouwen in oorlogstijd. 

Stemmen op een specifiek persoon kan natuurlijk ook. Die Pieter Omtzigt en Renske Leyten hebben sinds de Toeslagen-affaire een beeld van betrokkenheid, rechtvaardigheid en vasthoudendheid bij me achter gelaten. Mensen met ruggengraat. Maar als ik op Pieter Omtzigt stem, stem ik ook op een partij die eigenlijk stevig van diens principiële houding baalt. Het CDA is immers meer die achterbakse club van Maxime Verhagen en Camille Eurlings. De doortastende Renske Leyten dan maar? Tja, SP…  Voor je er erg in hebt, staan ze de Internationale of Voorwaarts en Niet Vergeten te zingen. Kijk, als Pieter nu samen met Renske de Partij voor Rechtvaardigheid zou beginnen, hadden ze meteen mijn stem.

Er staat me vaag een songtekst bij met zoiets als “99 zenders en niets op tv”. Zo voel ik het ook bij onze verkiezingen. Alles te kiezen en toch geen idee. Die Stemwijzer maakt me geen cent wijzer, dus zal het afhangen van de interviews en debatten op tv. Alleen niet die interviews van Ruud de Wild. Die zijn net zo abominabel als de schilderijen die hij gelijktijdig maakt.